درختان باستانی

داغداغان درختی است برگ‌ریز از راستهٔ گل سرخ، از تیرهٔ شاهدانگان که می‌تواند میان ۲۰ تا ۲۵ متر ارتفاع پیدا کند. داغداغان بیشتر به عنوان یک گیاه زینتی کاشت می‌شود زیرا در برابر آلودگی هوا مقاوم است و طول عمر زیادی دارد.رویشگاه داغداغان مناطق سنگلاخی و باغچه‌ها و ایوان‌های طبیعی است. این درخت در آبخیزداری و ایجاد پوشش در نقاط سنگلاخی کاربرد دارد. کشت داغداغان موجب ایجاد امنیت در برابر خطرات سیل، فرسایش خاک و ریزش کوه و غیره می‌شود.در ایران باستان از درخت داغداغان برای نشانه‌گذاری محل اموال زیرخاکی استفاده می‌شده‌است.این درخت در فرهنگ ترکمن، مقدس و محترم است. ترکمن‌ها چوب آن را به شکل خاص تراشیده و به گردن کودک می‌آویزند تا چشم نخورد. نقش داغداغان هم برای جلوگیری از "نظر خوردن" در فرش ترکمنی بافته می‌شود.به نقل از لغتنامه دهخدا، در گویش اصیل شمیران تهران به درخت داغداغان «ته» و در گویش مردم دیلمستان به داغداغان تادانه می‌گویند.

ارتفاع این درخت کوچک به 6 – 10 متر و قطر آن به 30 سانتی کمتر می رسد و گاهی هم بر اثر جست های پاجوش بصورت درختچه در می آید. دارای انشعابات زیاد و سخت است. برگهایش خیلی کوچک و صاف است. رنگ آنها گرد سفید بنظر می رسد. شکل آنها لوزی شکل شل و تخم مرغی با انتهای تیز و قاعده ای متسع است. گل آذین کوتاه و متراکم و برگه آن نوک تیز و از پاپک گل بلندتر است. گلبرگهایش واژ تخم مرغی کشیده است.
تعداد پرچم های گل آن پنج است و قاعده میله آنها کمی متسع شده است و به لوبهای دیسک متصل می باشد. چوب آن سخت و شکننده است و برون چوبی سفید و درون چوبی سرخ رنگ دارد و در مصارف نجاری بکار می آید پوست آن نیز دارای مقداری تانن می باشد. شهدی که از گزانگبین استخراج می شود در اثر نیش حشره ای به نام Eriococus mannifer ترشح می گردد و در آن 55 درصد ساکارز، 25 درصد لولز و 20 درصدد کستروز دارد. نام متداول آن گزانگبین و به زیان کردان آذربایجان غربی گرگزو می باشد. نام عربی آن را طرفا، طرفه المن حطب احمر نام برده اند شهد آن معمولاً انگبین نامیده می شود.

ت: درخت آزاد، مختص مناطق جلگه‌ای و کم‌ ارتفاع تا میان‌بند است: پایین‌ترین حد رویش آن در سواحل نوشهر و آستارا است و بالاترین آن در "گدُوک" مازندران و در ارتفاع ۱۳۰۰‬ متری به چشم می‌خوردفت: این گونه جزو درختان بلند قامت است و ارتفاع آن به ‪ ۲۵‬ـ ‪ ۳۰‬متر و قطرش به بیش از یک متری می‌رسدت: عمر درخت آزاد طولانی و پوست تنه آن، صاف و نقره‌ای تا خاکستری است که به صورت پلاک از تنه جدا می‌شود و جای آن نارنجی است. برگ این درخت، ریز، خشن، کاغذی و دندانه‌دار است و میوه فندقه کوچک آن، بدون واسطه به کنار برگ متصل می‌شوده داد: این گونه، به سرما مقاوم و به خشکی حساس است و در باغ های سلطنتی و حاکمان محلی استان گیلان، به دلیل داشتن تنه راست و برگ های زرد زیبا در پاییز، کاشته می‌شد.

چنار، درختی از گونه platanus است که بومی نیم کره شمالی است. این درخت بومی اروپای شرقی و جنوبی در مناطق مختلف ایران نیز دیده می‌شود. درخت چنار از جمله درختانی است که در شرایط محیطی مناسب عمر و رشدی زیاد دارد.

درخت چناری در شهر خامنه در استان آذربایجان شرقی وجود دارد که عمر آن به 1700 سال می‌رسد کهنسال ترین درخت چنار کره زمین شناخته شده است.

سلام گودرز جان.
مطلب خوبیه. لطفاً ادامه بدین.
اگه برات مقدوره بازم در این زمینه، مطلب با عکس بزار.و بیشتر توضیح بدین که کدام درخت در کدام قسمت کشورمون پیدا میشن ؟
متشکرم

سَرْو اَبَرکوه یکی از آثار طبیعی ملی ایران است.

این درخت که در شهر ابرکوه (ابرقوه) قرار دارد یکی از پیرترین موجودات زنده دنیا است. محیط تنهٔ این درخت در روی زمین یازده و نیم متر است و بلندای آن بین ۲۵ تا ۲۸ متر برآورد شده است.

حمدالله مستوفی در کتاب نزهت القلوب که در سال ۷۴۰ قمری تألیف شده درباره ابرکوه می‌نویسد: «در آنجا سروی است که در جهان شهرتی عظیم دارد...». دانشمند روس الکساندروف، عمر این سرو را بیش از ۴٬۰۰۰ سال می‌داند. برخی از افسانه‌ها، کاشتن آنرا به زرتشت نسبت می‌دهند و برخی نیز به یافث (پسر نوح)سرو درختی سوزنی برگ است با ساقه ای صاف و کشیده، درختی همیشه سبز که اغلب در نواحی سردسیر زندگی می‌کند، اما شیراز با هوای معتدل‌اش زیباترین سرو را دارد، سرو ناز شیراز نام سرو بومی ایران است.

نارون:

درخت نارون گیاهی است از خانواده ulmaceae که بومی جنوب اروپا میباشد و گسترش این گیاه تا آسیای صغیر و ایران نیز ادامه یافته است.

پراکنش این درخت در کشور ما به شرح زیر میباشد :
جنگلهای شمال و شمال شرقی، گرگان، بند گز، گنبد کاووس ، تنگه گل، تنگه راه، در استان مازندران، نکا، بابلسر، نوشهر، ولی آباد کندوان، مرزن آباد، ، سفید دره رود. آذربایجان ، کلیبر، دشت مغان. در غرب، اراک، تفرش. در شرق، بیرجند،اوین، کرج، چیتگر، شهر قم.

باوجود اینکه این درخت برگریز و زیبا ،پراکنش گسترده ای در کشور ما دارد ولی متاسفانه امروزه به علت بیماری مرگ نارون رو به انقراض میباشد.

نارون درخت مناطق معتدل میباشد.

این درخت مناسب برای کاشت به عنوان تک درخت زینتی و یا کاشت در باغها و بلوارها میباشد.
به طور طبیعی درخت نارون ، در مناطقی با ارتفاع کم و در کنار رودخانه ها دیده میشود.

این درخت به طور معمول تا ارتفاع 30 متر و گاها تا 35 متر نیز رشد میکند.
قطر تنه این درخت حدود 1 متر است ودارای تاجی مخروطی و کروی میباشد.
سرعت رشد این گیاه متوسط میباشد.
شاخه ها کرکی وگاهی صاف میباشند.
پوست تنه این درخت به رنگ قهوه ای پررنگ است.
چوب این درخت بسیار مرغوب است (مانند چوب درخت راش و گردو)
گلهایش دارای پایک کوتاه با 4 پرچم است.
این گلها جنبه زینتی ندارند و فصل شکوفایی آنها از اوایل بهار تا انتهای بهر است.
گلها همزمان نر و ماده هستند و گرده افشانی توسط باد صورت می گیرد.
برگها تخم مرغی،نا متقارن،نوک تیز وسطح زبر با دندانه های مضاعف است.
میوه در ای گونه از نارون بالدار،بیضی شکل و با قاعده گوه ای است و دانه نزدیک بانتهای آن قرار گرفته است.