ببینید دوست گرامی من هم مثل همین آقا مهدی بزرگوار یک کاوشگرم
تا زمانیکه هوا خوب باشه حداقل هفته ای یکبار آواره کوه و بیابون هستم اونم تو شمال کشور که سختترین زمین برای کاوش هست!
و همیشه هم سعی میکنم که اطلاعاتم رو بروز کنم..
در مورد اون شرایط خاص که صحبت کردم فقط تمسخر ایده تفکیک یکمتری نبود بلکه حقیقت ماجرا اینچنین هست و عملن هم با چنین شرایطی برخورد داشتم!
برای ما کاوشگران ایرانی:
ایده آل این هست که یک فلزیاب در درجه اول عمقزنی زیاد در درجه دوم تفکیک دقیق و در درجه بعدی دارای خطای کمتری باشه که البته همه ی اینها نسبی هست و هنوز دستگاهی که از هر نظر کامل باشه وجود نداره
(و البته تفکیک ایده آل این هست که دستگاه بتونه تمام فلزات تشخیص بده!)
اما با مقایسه دستگاههای موجود با فاکتورهای بالا به راحتی میتونیم دریابیم که تنها دستگاهی که میتونه به نسبت بقیه رضایت بیشتری ایجاد کنه فلزجو هست!(البته برای یک کاوشگر ایرانی)
کمااینکه تفکیک این دستگاه عملن در عمق بالا هم خودش رو به اثبات رسونده (بصورت آهنی و غیر آهنی)
دستگاه وی ال اف به تنهایی برای یک کاوشگر ایرانی کافی نیست حتمن یک دستگاه پالسی قدرتمند باید موجود باشه چون ما برای تفریح فلزیابی نمیکنیم!
دوستان زیادی هستند که در عمق نزدیک به سه متری با تفکیک درست فلزجو حفاری داشتند!
اگر چه خود استاد حمید هم فرمودند که دقت تفکیک فلزجو در حدود 80% هست و نه 100% و مسلمن جنس فلز عمق جنس و جنس خاک و خیلی از فاکتورهای دیگه تاثیر گزارند اما اینها مهم نیستند!
مهم این هست که بالاخره اینجا ما یک حق انتخاب داریم!!
تصور کنید در اون شرایط حساسی که در پست قبل تشریح شد بین چندجایی که دستگاه کشف کرده میتونیم موردی رو که شانس با ارزش بودن بیشتری داره رو انتخاب کنیم! و در اون شرایط حساس اگر دستگاهی میبود که حتی یک درصد یکی از موارد رو بنسبت بقیه موارد باارزشتر اعلام میکرد مطمئنن همه ی ما همون مورد رو حفاری میکردیم! چه رسد به تفکیک هشتاد درصدی!!
آیا این دلایل کافی نیستند؟
آیا به مهندس حمید ایمان نمی آورید؟؟
