نمونه های پلمب و مکان های دارای دفینه

شیوه های خاص برای پنهان کردن دفینه در داخل غارها


بعضی ها دم در ورودی غار ستونی را کار می گذاشتند و از ستون دو قدم به سمت داخل غار میرفتند و دفینه را در عمق حدودا 2.5 متری (دو گز) جاسازی میکردند .
و عده ای دیگر در خود غار تلی را درست میکردند و داخل تل دفینه را در عمق 3 متری جاسازی میکردند.
و سری دیگر به صورت چاهی در غار حفر میکردند و از کف چاه تونل میزدند به یک سمت دیگه و با گذاشتن یک تله فیزیکی آن را پنهان میکردند .
نکته: توجه داشته باشید که هر کجا که در مسیر راه و حفاری به تونل خصوصا دست ساز برخوردید، 100 در 100 باید انتظار تله را هم داشته باشید (خصوصا دفینه های دوره اسلامی و گنجینه های متعلق به دزدان و راهزنان، که نوع و تعداد دومی به مراتب سخت تر و بیشتر می باشد)
وعده ای دیگر در دیواره غار اتاقی مخفی درست میکردند و دفینه را در آن مدفون و در اتاق را پلمپ میکردند و گاهی نیز حتی در خود اون اتاق هم چیزی نمی گذاشتند و در دیواره و سه کنج دیواره به اصطلاح امروزی ، یک گاوصندوق مخفی تعبیه می کردند.
عده ای یک قبر در وسط غار و یک قبر هم در روبروی در ورودی غار دفن میکردند که دفینه را داخل قبری که تو غار بود مدفون میکردند البته یک سری اشیائ ساده را در داخل قبر میگذاشتند و دفینه اصلی را در یک متر زیر قبر در زیر اشیایی فرعی زیر سنگی بزرگ پنهان میکردند .

1-آثار نعل اسب: هر کجا که این آثار وجود دارد نشان تل خاکی است . که بستگی به کمانگی نعل اسب دارد .هر چه کمانگی بیشتر باشد . عمق بار بیشتر است و معمولا نعل اسب همراه با چند آثار دیگر است که همه یک منظور را می رسانند. و جهت را نشان میدهند و اگر تعداد نعل ها بیشتر باشد , فاصله کار بیشتر می شود . جایی که از نعل استفاده می شود . معمولا تله ندارد ولی متراژ بار اصلی بین 6 تا 8 متر است و سر بار آن در 2 الی 3.5 متری قرار دارد که سربار معمولا خمره ای کوچک است و نشان بار اصلی در وسط تل است . در بیشتر مواقع سربار زیر خود سنگی قرار دارد که نعل روی آن حکاکی شده است ولی ممکن است گاهی اوقات اینگونه نباشد و باید سنگی به صورت ایستاده در کنار همان سنگ باشه نعل بر روی آن حکاکی شده است . وقتی غروب آفتاب به این سنگ ایستاده برخورد می کند باید جایی را که سایه سنگ به روی زمین تیغه میکند را حفر کرد .

-2سنگ کاسه : معمولا در قدیم هر کجا که قبرستانی بود سنگی صاف در آن محل گذاشته میشد که از جنس سنگ رودخانه ای بود . این سنگ بزرگ و پهن بود و به آن سنگ مرده شور هم می گفتند در آن زمان جسد مرده ها را بر روی همان سنگ شستشو می دادند . در اکثر دهکده ها در گذشته ارباب یا خانی بود که پس از مرگ در همان قبرستان در قسمتی بالاتر از قبرهای دیگر دفن می شد و قبر او را به صورت تلی کوچک می ساختند ولی طوری درست میکردند که زیاد مشخص نباشد و برای او از نماد کاسه روی سنگ مرده شور حکاکی می کردند و بخشی از اموال آن شخص را در کنار جسد او به همراه دو کوزه آب و غذا دفن می کردند البته اگر شخص به همراه خانواده فوت می شد به صورت دسته جمعی در کنار هم دفن می شدند و به نماد سنگ کاسه می افزودند و به ازای هر یک نفر یک سنگ کاسه وجود داشت و فاصله سنگ مردشور تا قبر آن شخص از 7 متر تجاوز نمیکرد اموال او را هم در متراژ 2 متری , 60 سانتی متر زیر جسد یا 60 سانت سانت زیر پا در زیر سنگی مدفون میکردند . چون در آن زمان دزدان و غارتگران زیاد بودن و قبر ها میشکافتند و به آن دست برد می زدند برای گمراه کردن آنها بخشی از اشیاء را در کنار خود جسد میگذاشتند تا شخصی که قبر را میشکافت فکر کند که کل بار همین است و به همان بسنده کند . بعضی از سنگ کاسه ها هستند که در کنارشان کاسه های بسیار ریزی به صورت نقطه حکاکی شده است که منظور از این نقطه ها در کنار کاسه فاصله قبر تا کاسه را نشان میدهد و چیزی شبیح به کروکی منطقه ای است که قبر در آن قرار دارد . گودی هر نقطه نشان دهنده عمق بار است , هر یک سانتیمتر یک گز یا یک متر به سمت پایین است .

چوغنها....

چوغنها 2.....

چوغنها ..3

چوغنها ...4

سلام
ایمان جان دستت درد نکنه ولی اینها که کپی کردید و نوشتید و زحمت کشیدید نود و نه درصدشون بار علمی ندارند تازه اون یک درصدش هم پنجاه پنجاه هست

سلام عزیز . من نمیگم بار علمی داره .بیشتر این داستانا تجربی به دست اومده .بیشتر مطالب هم تجربیات استادان ایرانی هست..من جمع اوری میکنم .خداییش به درد منم خورده
موفق باشید..