حالا میریم سراغ علائم گنج یا دفینه های بزرگ که مهم هستن
خیلی خنده داره که بگیم نشان و علائم همه دروغه و الکی هست . هرکسی که مقداری علاقه داشته باشه ، حداقل صدها عکس و فیلم از نشونه های مختلف دیده و اهل کار هم بوده باشه ، حتما از نزدیک علائمی رو دیده و میدونه که الکی نیست و کار شوخی هم نیست . خصوصا در کشور ما
در دفینه های شخصی ، شاید شخص دفینه گذار دوست نداشته کسی جای وسایلشو بدونه ( حتی بعد از مرگ ) یعنی کار کلا اسمش رو خوشه و شخصی بوده . شاید اصلا اموالش زماندار هم بوده و یه بوته ی ساده رو نشون کرده باشه برای مدت کوتاهی که لازم داشته جنسشو پنهان بکنه
اما برای دفینه های بزرگ و خصوصا گنج ، اصلا اینطور نیست و بندرت پیش بیاد گنجی رو بیابید که اثر و نشانی نداشته باشه . مواردی که بوده دلایل متفرقه داشته که در پستهای بعدی سعی میکنم توضیح بدم
گنج مال یه شخص معمولی نیست که فقط خودش و ذهن خودش براش مهم بوده باشه . بلکه مال یه حکومت یا قبیله یا دسته ای بوده که حساب و کتاب داشته و قبل و بعدش در نظر گرفته شده
مثلا پادشاهی در یک جنگ ، اموال زیادی رو بدست آورده که مازاد بر نیاز معمول و خرج و مخارج سالیانه ش بوده ( در حد یه اتاق جنس ) و نگهداشتنش حتی در کاخ یا قلعه ، کار عاقلانه ای نبوده ، حتی با گذاشتن نگهبانان . اگه یهو حمله ای انجام بشه یا توسط دشمن قویتری غافلگیر بشه یا اطرافیان خودش بهش خیانت بکنن ، خوب همه ی اموال میافته دست دشمن . با نگه داشتن گنج در داخل ، حتی جان خودشم در خطر میافتاد
پس چنین اموال حجیمی رو آوردن و جایی درست و حسابی و با حساب و کتاب مشخص پناه دادن
معمولا در این موارد چون فقط شخص پادشاه تنها نبوده ( وزیر و بزرگان و نزدیکان و اطرافیان هم بودن ) لازم بوده که گنج رو بحدی محدود و محکم بکنن که اگه یکی دو نفر خواستن خیانت بکنن ، نتونن براحتی و طی یه شب اونو بدست بیارن
پس میرفتن سراغ محکم کاری :
- اولین گزینه ، عمق زیاد هست که کار رو مطمئن میکنه . گنجهای بزرگ رو یه شبه نمیشه تموم کرد ، مگر اینکه با قصد خاصی ، راه حلی خاصی براش گذاشته باشن که زود بشه بهش رسید
- بعدش استحکامات لازم مثل ساروج و گذاشتن سنگهای سنگین
- مسیر طولانی و پر پیچ و خم و گمراه کننده که اگه شخصی بنحوی موفق بشه بره سراغش ، نتونه بهش برسه ( مثلا یه سربازی که جای کار رو دزدکی دیده یا یکی از نزدیکان )
- اگه لازم میشد که معمولا لازم بود ، انواع تله های گرفتار کننده و کشنده هم میزاشتن که اگه کسی خیانت کرد ، مانع بشه یا کشته بشه
حالا در نظر بگیرید گنجی رو که پادشاه یا پادشاه باضافه ی چند نفر ( مثل وزیر و خزانه دار و نزدیکان درجه یک ) جا و اندازه شو میدونن ، این دیگه دو تا النگو نیست که یکی بزاره زیر سنگ و جاشو بخاطر بسپاره . بلکه اموالی هست که بعدا لازم میشه دربیارن صرف خرج و مخارج دربار بکنن ، یا قسمت بزرگی رو صرف مخارج یه جنگ بزرگ بکنن . حساب کنید که در یه حمله ی چند هزار نفری که دهها روز طول میکشید ، فقط هزینه ی یه وعده غذا برای 10 هزار سرباز چقدره ؟ یه گله گوسفند میخورن . بعدش هزینه ی هزاران راس اسب و لباس و تجهیزات جنگی و مخارج سربازها ، خودش سرسام آور میشه
پس باید گنج رو نشانه گذاری بکنن و حتی نسخه هم داشته باشه که اگه پادشاهی فوت کرد ، مثلا جانشینش بدونه چی به چیه و چقدر اموال و خزانه موجوده . نمیرن که الکی و بدون نشونه گنج رو بزارن تو بیابون و سالها بعد یه عده دیگرشون برن کل کوه و بیابون رو بکنن و دنبال گنج بگردن که شاید پیداش بکنن و مخارج حکومت رو پرداخت بکنن !
نکته :
این علائم رو اگه افراد عادی پیدا میکردن :
یا اصلا نمیدونستن چیه
یا اگه میدونستن علائم گنج هست ، نمیدونستن چطور تفسیر کنن
یا اگه میدونستن تفسیر کنن جرات نمیکردن برن طرفش
یا اگه جرات داشتن ، نمیتونستن بهش دسترسی پیدا بکنن
حتی گنجها در گذشته نگهبان هم داشتن ( شاید زیاد نشنیده باشید ) از همون نزدیکیها نگهبان داشتن یا اینکه زیر دید قلعه بودن و همیشه مواظبش بودن . افراد معمولی اصلا اجازه نداشتن اون طرفا رفت و آمد بکنن که بتونن ضربه بزنن
اما برای اطمینان از اینکه مبادا کسی مخفیانه بتونه علائم رو بررسی بکنه و کنجکاو بشه ، معمولا علائم گنج رو دنباله دار و پر رمز و راز میزاشتن که هر شخص معمولی نتونه ازش سر دربیاره . مثلا یه علامت بزرگ که از ورودی منطقه ، از دور مشخص باشه . بعدش که به منطقه وارد شدی ، یه علامت کوچکتر که راهنمایی میکنه بسمت هدف . بعدش شاید علامت کوچکی که معنی و مفهومی رو بهمون برسونه . و نهایتش یه راز و رمزی که حلش کار افراد معمولی نیست ( چه قدیمی و چه امروزی ) بلکه کلی هوش و درک و تفکر و تحقیق و بررسی میخواد تا بدونی منظور شخص گنج گذار از فلان علامت چیست و باید کجا را جستجو کرد ؟
گاهی علائم مرسوم خاصی داشتن که خاص فلان حکومت بود و رمز کارش ، برای خودشون مشخص بود و افراد عادی اگه میدیدن هم بازم نمیتونستن سردربیارن ( مثل علائم یهودی ها و امثالهم )
معمولا اگه پادشاه تائید میکرد و از روش سینه به سینه استفاده نمیکرد ، برای گنج نسخه میزاشتن که بازم بسته به نظر پادشاه ، نسخه واضح بود یا دارای رمزی بود که رمزش سینه به سینه بود
پس اگه نسخه دست کسی میافتاد ، رمزش رو نمیدونست و یا مکان رو پیدا نمیکرد یا اگه ورود میکرد ،در نیمه های کار به تله های کشنده گرفتار میشد
در آخر
معمولا چون گنج گذاری کار سختی بوده و نیرو احتیاج داشته ، شخص پادشاه نمیومد کلنگ بزنه و تونل بکشه . از طرفی هم نمیشد که کلی سرباز یا کارگر رو برای این کار بزاره ، چون امنیت محل از بین میرفت و اونایی که گنج رو کار میکردن ، راز و رمز نفوذ به محل رو بلد بودن .
پس معمولا چند نفر زیرک و قوی و مورد اطمینان رو میاوردن که کار رو انجام بدن .
هر پادشاه عاقلی ، حتی قبل از داشتن گنج ، جاهایی رو از قبل آماده میکرد
اما متاسفانه بسیاری از پادشاهان ناچار بودن که بعد از اینکه اون افراد تونل و اتاق و استحکامات لازم رو انجام میدادن و گنج رو پوشش میدادن ، در یک حمله ی غافلگیرانه همه ی اون افراد بیگناه رو که کلی زحمت کشیده بودن رو میکشتن
که مشکل حل بشه و فقط خودشون باقی بمونن و کسی از این راز باخبر نشه بعضی ها رو بعد از گنج گذاری میکشتن
بعضیها رو لحظات آخر کار ، قبل از پلمپ درب اصلی
اینه که در ورودی بسیاری از گنجها ، با اسکلت دو سه نفر یا بیشتر ، روبرو میشید و تعجب میکنید که اینا کین و اینجا چیکار میکنن ؟! چرا قبر ندارن ؟ یا با این همه گنج ، چرا اینا هیچ زیورآلاتی بتن ندارن اینجا افتادن ؟
از اسکلتها برای ترساندن افرادی که در آینده به محل گنج هم وارد میشدن استفاده میکردن
عقایدی هم وجود داشته که روح اینا از گنج محافظت میکنه و دم در نگهبانی میدن
امیدوارم که توضیحات بنده ، برای اثبات وجود علائم گنج گذاری کافی بوده باشه
انشالله در آینده گنج گذاریهای متفرقه رو هم توضیح میدم که چرا علائم خاصی ندارن
با احترام
سنه دژ