آموزش تخصصی باستان شناسی

گنجینه ارجان-پایه مفرغی آتشدان ارجان-در هر ضلع آن گاوی نشسته قرار دارد که بر پشت گاوها شیرهایی روی دو پای خود ایستاده اند. سه مرد نیز با دستان خود شیرها را نگه داشته اند

بشقاب گنجینه ارجان

طرحهای بشقاب گنجینه ارجان: یك گل رزت 16 پر در مركز سینی سپس یك ردیف شیر وپنج ردیف نقوش متنوع مربوط به مراسم مختلف در بقیه فضا كنده شده و فاصله بین این نقوش را چند ردیف گیس بافت پر كرده براساس نقوش این سینی ظاهرا یكی از فرمانروایان ایلامی برای مدتی به یكی از مناطق كوهستانی برای شكار عزیمت كرده و در غیاب وی در محل حكومت شورش به وجود آمده . شاه به محل حكومت بر میگردد و شورش را سركوب میكند و رییس شكارچیان در یكی از صحنه ها حیوانات شكار شده را به پیش شاه میبرد و شاه طی مراسمی جشن میگیرد.در لبه پشت جام كتیبه ای میخی به خط ایلامی نقش بسته است

گنجینه ارجان
شکل تدفین,تابوت و آرامگاه

بسیار مفید و ارزشمند بود سپاس بیکران برادر . زنده باشید و سرافراز انشاا... مجموعه ارزشمند شده احسنت استاد

درود بر برادر عزیز و بزرگوارم آقا مهدی
سپاس از لطف,محبت و توجه شما

درود استاد جایی که کنار رودخانه ی تپه اس و تقریبا وسطای تپه جشمه است امکان وجود بار هست بالای جشمه و روی تپه؟جشمه اب داره میدونم پایینش نیست

نوی جنگل لاکپشت پیدا کردم که رو لاکش درخت کهنسال بود و سرش از زیر درخت زده بود بیرون
به نظر شما سر مال پای کله لاکپشته؟جون دستگاه اونجارو زد

درود بر شما
تصاویرش رو در تایپک مربوطه قرار بذارید ,اگر نمیخواید عمومی بشه از طریق تلگرام ارسال کنید

در سال 1345 در جلیل آباد در یك كیلومتری شمال تخت جمشید حین حفر كانال آب به طور اتفاقی یك كوزه سفالی از دل خاك بیرون آمد كه درون آن یك جام نقره مربوط به دوره ایلامیان قرار داشت. یك سمت جام الهه ای ایستاده قرار دارد كه مرحوم والتر هینتس آنرا الهه ناراند دانسته است.در سمت دیگر جام الهه ای نشسته قرار دارد و در حال ریختن شراب است كه احتمالا كوریناهیتی نام دارد.نوشته منقور در لبه جام توسط پرفسور هینتس ترجمه قریب به یقین شده است .این جام به سال 2300 پ م تعلق دارد.
ترجمه کتیبه جام:
ای الهه من كمك كن .من كوریناهیتی هستم.من ساقی معبد مقدس خدایانم. خود را نشان بده و نعمت و بركت ارزانی دار.الهه من دعای خیر همیشگی خود را بدرقه من كن.جام مرا متبرك گردان.تویی كه به من زندگی ابدی میبخشی

ایلامیان-دین و تدفین

دین ایلامیان با باورهای مردم بین النهرین در ارتباط بود. از خصوصیات دین ایلامی، می توان به احترام به زن و تقدس مار اشاره کرد. بر سفال های هزاره چهارم و سوم پیش از میلاد نقش مار بسیار دیده می شود. مار مظهر دفع بلا و نگهبان دروازه ها بود.
در ابتدا هر ناحیه ای برای خود مادر خدای خاصی داشت اما در راس ایزدان، یک ایزد بانو قرار داشت. این ایزدبانو،" کیریریشه"نام داشت و مقر اصلی اش در لیان بوشهر بود. شاهان بعدی برای او معابدی در خوزستان ساختند. پیکرهای بی شمار ایزد بانوی برهنه یا نیمه برهنه که دست خود را بر سینه گذاشته است از مناطق مختلف ایلامی به دست آمده است.
خدای مذکر، هومبان نام داشت. او در شوش مقام فرمانروای آسمان و شوهر ایزدبانوی آسمان را داشت. از ازدواج آنها خدایی به نام هوتران زاده شد.
در نیمه هزاره اول پیش از میلاد، اینشوشیناک خدای شهر شوش، هومبان و کیریریشه تثلیث استواری را می سازند. در ابتدا به اینشوشیناک، لقب پدر ضعیفان و شاه خدایان را داده بودند اما در سده دوازدهم پیش از میلاد او با نامهایی چون سرور بزرگ، سرور شهر والای من، نعمت بخش معبد بزرگ، حامی و پرستار همه و نهایتا در سده هشتم پیش از میلاد با لقب پشتیبان خدایان آسمان و زمین خوانده می شود. متن یکسانی که بر بسیاری از آجر نوشته های چغازنبیل دیده می شود چنین است: "کاش خداوند اینشوشیناک نزدیک شود، کاش عطایای خود را ببخشد، کلمات خود را بر زبان آورد."
خدای خورشید ناهونته نام داشت. در کنار او خدای ماه نیز وجود داشت که ما سین، نام اکدی او را می شناسیم. خدای ماه را پدر یتیمان می خواندند.
در یکی از کهن‌ترین مدارک موجود، یعنی معاهده‌ میان "هیتا "پادشاه اوان و نارامسین سلطان اکد، که آن را می توان متعلق به حدود ۲۲۲۳ پیش از میلاد دانست، ما کم و بیش به نام همه‌ی خدایان ایلامی بر می‌خوریم که تا سقوط پادشاهی ایلام به دست آشوربانیپال پرستش می شده‌اند. در این هزار و پانصد سال سلسله مراتب خدایان تنها اندکی تغییر کرده بود. خدایان ایلامی نخستین بار در قرن بیست و سوم پیش از میلاد قدم به گستره‌ی تاریخ گذاشتند. در آن زمان سلسله مراتب خدایان، آن چنان قطعی بود که نشان می داد مذهب ایلام از پیشینه‌ای کهن برخوردار است. در این کتیبه یا لوح گلی، هیتا شاه ایلامی به خط میخی اسامی ۳۷ خدای ایلامی را بر روی شش ستون ذکر کرده و آن‌ها را شاهد پیمان دوستی خود با پادشاه اکد نارامسین معرفی می کند. علاوه بر این از آنها برای سلامتی خود، خانواده و نیز پیشرفت کارهای کشور یاری می‌طلبد.
تندیس های شیر، گاو و حیوانات افسانه ای از معابد ایلامی محافظت می کردند. آشوربانیپال در گزارش فتح شوش می گوید "من گاوهای نر وحشی را که زینت بخش دروازه های معبد بودند بیرون کشیدم." در مهری که در نینوا به دست آمده معبدی ایلامی دیده می شود. در دو سوی این معبد سه شاخ عظیم بیرون زده است. این شاخ ها که نشان الوهیت بودند در همه معابد وجود داشتند. در سده دوازدهم پیش از میلاد، شاه شیلهک اینشوشیناک بر خود می بالد که بیست معبد شاخدار را دوباره سامان بخشیده است. آشوریان نیز در فتح شوش شاخ های برنزی معبد زیگورات شوش را فرو می ریزند
در تمام گورهای ایلامی حداقل یک کوزه سفالی به عنوان هدیه دیده می شود. وقتی افراد عادی می مردند، در کف خانه گلی بدون کفن دفن می شدند، اما در پای فقیر ترین آنها نیز کوزه سفالی چال می شد. افراد بلند پایه در گورهای شخصی، درون تابوت قرار داده می شدند و در کنار آنها غذا و آب گذاشته می شد، در بعضی موارد حتی مجراهایی برای ورود آب به مقبره تعبیه شده بود. آشوربانیپال از تخریب گور شاهان ایلامی و از بین بردن غذا و آب مردگان سخن گفته است.
هفت لوح از گورهایی در شوش به دست آمده است. از متن آنها می توان فهمید که اینشوشیناک، مقام داور مردگان را داشت. دو ایزد بانو، روح مرده را به نزد وی می برند و او برای مرده حکم صادر می کرد. بنا بر این ایلامیان به زندگی پس از مرگ اعتقاد داشتند.