اشکور بهشت گمشده تاریخ و طبیعت

روستای ﻭﯾﺸﮑﯽ اشکور علیا
ﺍﯾﻦ ﺭﻭﺳﺘﺎ ﺑﺎ ﺭﻭﺳﺘﺎ ﻫﺎﯼ ﺟﯿﺮﺩﻩ ، ﻧﯽ ﺩﺷﺖ ، ﭼﺎﮐﺎﻥ ،
ﮔﺮﺟﺎﻧﺴﻮ ﻭ ﺷﺎﺭﺍﺝ ﻋﻠﯿﺎ ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﺩﺭ 60
ﮐﯿﻠﻮﻣﺘﺮﯼ ﺑﺨﺶ ﺭﺣﯿﻢ ﺁﺑﺎﺩ ﻭ ﺩﺭ 75 ﮐﯿﻠﻮﻣﺘﺮﯼ ﺟﻨﻮﺏ
ﺷﺮﻗﯽ ﺷﻬﺮﺳﺘﺎﻥ ﺭﻭﺩﺳﺮ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ . ﺑﻘﻌﻪ ﺩﺭ
ﺍﯾﻦ ﺭﻭﺳﺘﺎ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ ﮐﻪ ﺁﻗﺎ ﺷﯿﺦ ﮐﺮﯾﻢ ﻣﻌﺮﻭﻑ
ﺍﺳﺖ .
ﻭﻳﺸﻪ ﺩﺭ ﺯﺑﺎﻥ ﭘﻬﻠﻮﻱ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﻲ ﻛﻨﺎﺭ ﺟﻨﮕﻞ ،ﻭﻳﺸﻜﻲ ﻳﻌﻨﻲ
ﻣﺤﻞ ﻛﻨﺎﺭ ﺟﻨﮕﻞ .ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺑﻪ ﻧﺪﺭﺕ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻭﺷﻜﻲ ﻧﻴﺰ ﮔﻮﻳﻨﺪ.
ﻭﺵ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﻲ ﺳﺮﺥ ﻳﺎ ﻗﺮﻣﺰ ،ﻭﺵ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﻲ ﺑﻲ ﻏﻞ ﻭﻏﺶ ،ﻭﺵ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﻲ ﻛﺸﺎﻭﺭﺯﻱ ﻭ ﺩﺭﺍﻳﻦ ﻣﻌﻨﻲ ﻭﺷﻜﻲ ﻳﻌﻨﻲ ﻣﺤﻞ ﻛﺸﺎﻭﺭﺯﻱ.
ﻣﺤﺼﻮﻻﺗﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﻣﻨﻄﻘﻪ ﯾﯿﻼﻗﯽ ﺑﻪ ﻋﻤﻞ ﻣﯽ ﺁﯾﺪ
ﺍﺯ ﺟﻤﻠﻪ : ﻓﻨﺪﻕ ، ﮔﺮﺩﻭ ،ﮔﻞ ﮔﺎﻭﺯﺑﺎﻥ ، ﮔﻨﺪﻡ ، ﻟﻮﺑﯿﺎ ، ﺳﯿﺐ ﺯﻣﯿﻨﯽ ، ﺭﯾﻮﺍﺱ ، ﺯﺭﺷﮏ ، ﺭﺍﺯﯾﺎﻧﻪ ، ﮔﻞ ﺑﻨﻔﺸﻪ ﻭ ... . ﻭﯾﺸﮑﯽ ﺩﺭ ﺍﺭﺗﻔﺎﻉ ﺣﺪﻭﺩ 1700ﻣﺘﺮ ﺍﺯ ﺳﻄﺢ ﺩﺭﯾﺎ ﺑﺎ ﺁﺏ ﻭ ﻫﻮﺍﯼ ﻧﯿﻤﻪ ﻣﺮﻃﻮﺏ ﺩﺭ ﮐﻨﺎﺭ ﺟﻨﮕﻞ ﺩﺭ ﺑﯿﻦ ﺭﻭﺳﺘﺎﻫﺎﯼ ﻣﻨﻄﻘﻪ ﺑﯽ ﻧﻈﯿﺮ ﺍﺳﺖ . ﺍﯾﻦ ﺭﻭﺳﺘﺎ ﻧﯿﺰ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺳﺎﯾﺮ ﺭﻭﺳﺘﺎﻫﺎﯼ ﺍﺷﮑﻮﺭ ﺍﺯ ﺗﺎﺭﯾﺦ ﻭ ﻓﺮﻫﻨﮓ ﻏﻨﯽ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩﺍﺭ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﺍﺳﻨﺎﺩ ﻧﮕﻬﺪﺍﺭﯼ ﺷﺪﻩ ﺩﺭ ﻧﺰﺩ ﭘﺎﺭﻩ ﺍﯼ ﺍﺯ ﺍﻫﺎﻟﯽ ﻧﺸﺎﻥ ﻣﯽ ﺩﻫﺪ ﺑﻪ ﻓﺮﻫﻨﮓ ﻭ ﻋﻠﻢ ﺗﻮﺟﻪ ﺧﺎﺹ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺍﻧﺪ.

روستای ﺗﮑﺎﻣﺠﺎﻥ اشکور علیا
ﺍﯾﻦ ﺭﻭﺳﺘﺎ ﺑﺎ ﺭﻭﺳﺘﺎﯼ ﭼﺎﮐﻞ ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﺩﺭ 69
ﮐﯿﻠﻮﻣﺘﺮﯼ ﺑﺨﺶ ﺭﺣﯿﻢ ﺁﺑﺎﺩ ﻭ 84 ﮐﯿﻠﻮﻣﺘﺮﯼ ﺟﻨﻮﺏ
ﺷﺮﻗﯽ ﺷﻬﺮﺳﺘﺎﻥ ﺭﻭﺩﺳﺮ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ.
ﭼﻨﺎﺭ ﺩﺍﺭﻩ ﮐﺶ ‏« chanar darekash ‏» ، ﯾﺦ ﭼﻪ
ﻧﺴﻪ ‏« yakh che nese ‏»، ﻣﺮﺍﺗﻊ ﺳﯿﺮﺯﻩ
‏«siyaze‏» ﻭ ﭘﺲ ﺩﺭﻩ ‏« pas dare ‏» ، ﺳﯽ ﺗﻠﻪ
‏« si tale ‏» ﻭ ﺍﻣﺎﻣﺰﺍﺩﻩ ﺑﺮﻫﺎﻥ ﺍﺯ ﻣﻨﺎﻃﻖ ﺑﺴﯿﺎﺭ
ﻣﻌﺮﻭﻑ ﺍﯾﻦ ﺭﻭﺳﺘﺎ ﺍﺳﺖ.
ﺩﺭ ﺳﺮ ﺭﺍﻩ ﺍﯾﻦ ﺭﻭﺳﺘﺎ ﻭ ﻣﺮﺗﻊ ﺳﯿﺮﺯه ﯾﺦ ﭼﻪ ﻧﺴﻪ ﻭﺍﻗﻊ
ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﻧﻘﻄﻪ ﻫﻤﺎﻥ ﻃﻮﺭﯼ ﮐﻪ ﻧﺎﻡ ﺁﻥ
ﭘﯿﺪﺍﺳﺖ ﺩﺭ ﺑﺴﯿﺎﺭﯼ ﺍﺯ ﺳﺎﻟﻬﺎ ﺩﺭ ﻓﺼﻮﻝ ﺑﻬﺎﺭ ﻭ
ﺗﺎﺑﺴﺘﺎﻥ ﯾﺦ ﻫﺎﯼ ﺯﯾﺎﺩﯼ ﺟﻤﻊ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﮐﻪ ﺩﺭ ﮔﺬﺷﺘﻪ
ﺑﺮﺍﯼ ﺟﻠﻮﮔﯿﺮﯼ ﺍﺯ ﮔﺮﻣﺎﺯﺩﮔﯽ ﺍﺯ ﯾﺦ ﻫﺎﯼ ﻣﻮﺟﻮﺩ ﺁﻥ
ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﻣﯽ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ .
ﺍﻫﺎﻟﯽ ﺍﯾﻦ ﺭﻭﺳﺘﺎ ﺑﺮ ﺍﯾﻦ ﻋﻘﯿﺪﻩ ﺍﻧﺪ ﮐﻪ ﻣﻨﻄﻘﻪ ﺳﯽ ﺗﻠﻪ
ﮐﻪ ﺩﺭ ﻧﺰﺩﯾﮑﯽ ﺍﯾﻦ ﺭﻭﺳﺘﺎ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪﻩ ﺩﺭ ﮔﺬﺷﺘﻪ
ﻣﻨﻄﻘﻪ ﺯﺭﮔﺮﯼ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻧﮕﺎﺭﻧﺪﻩ ﺍﯾﻦ ﺍﺛﺮ ﺍﯾﻦ
ﻣﮑﺎﻥ ﻫﻤﺎﻥ ﻧﻘﻄﻪ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺧﺎﻧﻢ ﭘﺮﻭﯾﻦ ﻣﻨﺰﻭﯼ ﺁﻥ ﺭﺍ
ﺩﺭ ﮐﺘﺎﺏ ﺗﺎﺭﯾﺦ ﺍﺳﻤﺎﻋﯿﻠﯿﻪ ﺩﺭ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﻗﻼﻉ
ﺍﺳﻤﺎﻋﯿﻠﯿﻪ ﻣﯽ ﺩﺍﻧﺪ.
ﺍﻣﺎﻣﺰﺍﺩﻩ ﺑﺮﻫﺎﻥ ﯾﮑﯽ ﺩﯾﮕﺮ ﺍﺯ ﺑﻘﺎﻉ ﻣﻌﺮﻭﻑ ﺍﺷﮑﻮﺭ
ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺩﺍﺭﺍﯼ ﺧﺼﻮﺻﯿﺎﺕ ﻇﺎﻫﺮﯼ ﺑﻪ ﺷﺮﺡ ﺯﯾﺮ ﺍﺳﺖ :
ﺩﺍﺭﺍﯼ ﯾﮏ ﺻﻨﺪﻭﻗﭽﻪ ﭼﻮﺑﯽ، ﯾﮏ ﺩﺭ ﯾﮏ ﻟﻨﮕﻪ ﭼﻮﺑﯽ
ﮐﻮﭼﮏ ﺩﺭ ﻭﺭﻭﺩﯼ ﺍﯾﻮﺍﻥ، ﯾﮏ ﺩﺭ ﺩﻭ ﻟﻨﮕﻪ ﭼﻮﺑﯽ ﺩﺭ
ﻭﺭﻭﺩﯼ ﺑﻘﻌﻪ، 16 ﺳﺘﻮﻥ ﺩﺭ ﺳﻪ ﻃﺮﻑ ﺍﯾﻮﺍﻥ، ﺳﻘﻒ
ﻟﻤﺒﻪ ﮐﻮﺑﯽ ﻭ ﺑﺎ ﺣﻠﺒﯽ ﺍﺳﺖ .

روستای برگام اشکور ﺷﻮﺋﻴﻞ
ﺍﯾﻦ ﺭﻭﺳﺘﺎ ﺑﺎ ﺭﻭﺳﺘﺎﻫﺎﯼ ﺷﻔﯿﻊ ﺁﺑﺎﺩ، ﺷﺮﻣﺪﺷﺖ، ﻟﺘﺮﻭﺩ
ﻭ ﻣﻮﻣﻦ ﺯﻣﯿﻦ ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﺩﺭ 55 ﮐﯿﻠﻮﻣﺘﺮﯼ ﺑﺨﺶ
ﺭﺣﯿﻢ ﺁﺑﺎﺩ ﻭ 70 ﮐﯿﻠﻮﻣﺘﺮﯼ ﺟﻨﻮﺏ ﻏﺮﺑﯽ ﺷﻬﺮﺳﺘﺎﻥ
ﺭﻭﺩﺳﺮ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ .
ﺁﺛﺎﺭ ﻗﻠﻌﻪ ﻭ ﺣﻤﺎﻡ ﻗﺪﯾﻤﯽ ﻭ ﺑﻘﻌﻪ ﺑﺮﮔﺎﻡ ﺍﺯ ﻣﻨﺎﻃﻖ
ﺑﺴﯿﺎﺭ ﻣﻌﺮﻭﻑ ﻭ ﻗﺪﯾﻤﯽ ﺍﯾﻦ ﺭﻭﺳﺘﺎ ﺑﻪ ﺷﻤﺎﺭ ﻣﯽ ﺭﻭﺩ .

روستای ﺑﻨﺎﻥ اشکور ﺷﻮﺋﻴﻞ
ﺍﯾﻦ ﺭﻭﺳﺘﺎ ﺑﺎ ﺭﻭﺳﺘﺎﻫﺎﯼ ﺍﯾﻨﯽ، ﻭﺭﺑﻦ ﻭ ﺗﻮﺳﻪ ﭼﺎﻟﮏ
ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﺩﺭ 72 ﮐﯿﻠﻮﻣﺘﺮﯼ ﺑﺨﺶ ﺭﺣﯿﻢ ﺁﺑﺎﺩ ﻭ
87 ﮐﯿﻠﻮﻣﺘﺮﯼ ﺟﻨﻮﺏ ﻏﺮﺑﯽ ﺷﻬﺮﺳﺘﺎﻥ ﺭﻭﺩﺳﺮ ﻭﺍﻗﻊ
ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ .
ﺩﺭ ﻧﺰﺩﯾﮑﯽ ﺍﯾﻦ ﺭﻭﺳﺘﺎ ﻭ ﺁﺑﺎﺩﯼ ﺭﺍﻩ ﺳﺮﺍﻥ ﻣﺤﻞ
ﻣﺘﺒﺮﮐﯽ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﺍﺳﻪ ﺗﺎﺷﺎﻥ ‏«assetashan ‏» ‏(ﺁﻗﺎ
ﺳﯿﺪ ﻫﺎﺷﻢ ‏) ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺭﺩ. ﺍﯾﻦ ﺑﻘﻌﻪ ﻧﯿﺰ ﻧﻈﯿﺮ ﻣﻼﺧﺮﻭﺷﻪ
ﻭ ﺳﻮﺭﯼ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﺮ ﺍﺳﺎﺱ ﺑﺮﺭﺳﯿﻬﺎﯼ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺷﺪﻩ ﻫﯿﭽﮕﻮﻧﻪ ﺁﺛﺎﺭ ﺗﺎﺭﯾﺨﯽ ﻭ ﻫﻨﺮﯼ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺩﯾﺪﻩ نشده است.

روستای پی ﺁﻏﻮﺯﯾﻦ اشکور ﺷﻮﺋﻴﻞ
ﺍﯾﻦ ﺭﻭﺳﺘﺎ ﺑﺎ ﺭﻭﺳﺘﺎﻫﺎﯼ ﺗﮑﺎﺱ، ﺷﻔﯿﻊ ﺁﺑﺎﺩ، ﺩﺍﺭﺟﻪ ﻭ
ﺯﺑﺮﺍﻥ ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﺩﺭ 65 ﮐﯿﻠﻮﻣﺘﺮﯼ ﺑﺨﺶ ﺭﺣﯿﻢ
ﺁﺑﺎﺩ ﻭ 80 ﮐﯿﻠﻮﻣﺘﺮﯼ ﺟﻨﻮﺏ ﻏﺮﺑﯽ ﺷﻬﺮﺳﺘﺎﻥ ﺭﻭﺩﺳﺮ
ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ .
ﺷﯿﺮﯾﻦ ﭼﺎﮎ، ﮐﯿﮑﻮﺳﺮﺍ ‏«keykosara ‏»، ﺗﻠﯿﺶ ﺩﺷﺖ
‏«tilishdast ‏» ﺑﺎﻝ ﺩﺷﺖ ﻭ ﻗﺒﺮﺳﺘﺎﻥ ﻻﺕ ﺍﺯ ﻣﻨﺎﻃﻖ
ﺑﺴﯿﺎﺭ ﻗﺪﯾﻤﯽ ﻭ ﻣﻌﺮﻭﻑ ﺍﯾﻦ ﺭﻭﺳﺘﺎ ﻣﯽ ﺑﺎﺷﺪ.
ﺗﻤﺎﻡ ﻧﻘﺎﻁ ﺫﮐﺮ ﺷﺪﻩ ﺑﻪ ﺭﻭﺍﯾﺖ ﺭﯾﺶ ﺳﻔﯿﺪﺍﻥ ﺭﻭﺳﺘﺎ
ﺭﻭﺯﮔﺎﺭﯼ ﺁﺑﺎﺩ ﻭ ﻣﻨﻄﻘﻪ ﻣﺴﮑﻮﻧﯽ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. ﺩﺭ
ﻣﻨﻄﻘﻪ ﺷﯿﺮﯾﻦ ﭼﺎﮎ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﮔﺬﺷﺖ ﺳﺎﻟﻬﺎ ﻫﻨﻮﺯ ﺁﺛﺎﺭ ﻭ
ﺑﻘﺎﯾﺎﯼ ﮐﻮﺭﻩ ﻫﺎﯾﯽ ﭘﯿﺪﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﺣﺎﺿﺮ ﻣﺤﻞ
ﺍﺳﺘﻘﺮﺍﺭ ﺩﺍﻡ ﻣﯽ ﺑﺎﺷﺪ.

دمت گرم رضا جان.
رضا جان اگه دقت کنیم اکثر امامزاده ها(اکثر ،نه همه) در مناطقی دفن شدن که این مناطق از فواصل دور دیده میشن و روی یال کوه یا روی تپه قرار دارن،یعنی در جایی دفن شدن که کاملا از فواصل دور دیده میشن .به تاریخ ایران در زمان خلافت مامون و ولیعهدی علی بن موسی الرضا دقت کنیم می بینیم امامزاده هایی که از ترس کشته شدن ماموران حکومتی به گیلان و مازندران فرار میکردن به هیچ عنوان پس از مرگشون روی تپه ها و مکان هایی که از دور قابل رویت باشن دفن نمیشدن بلکه پیکر اونها در جاهای دور افتاده و پرت و دور از اطلاع مردم دفن میشده و یا به آب انداخته میشده یا بگونه ای نابود میشده که با دفن مشخص اونها مورد تقدیس و پرستش مردم قرار نگیره.با دقت به این مکانها متوجه میشیم که اکثر این مکانها امامزاده نیست بلکه مکانهای مقدس و زیارتگاههای ایرانیان قبل از ورود اسلامه که مورد تقدس و احترام بوده و به عنوان نماد پرستیده میشده به همین خاطر غالبا در کنار این مقبره ها چشمه آب یا درخت کهنسال وجود داره و میدونیم آب در فرهنگ ایران باستان نماد روشنایی و پاکیزگی و درخت نماد استواری بوده.این مکانهایی که به عنوان امامزاده شناخته میشه غالبا محل دفن اشخاص مهم و سردارها هست و گاهی هم اصلا قبر نیست و زیر بقعه هیچ قبری وجود نداره.
گاهی اوقات دیده شده بعد از کندن قبر تو خالی و مقداری حفاری زیر فضای قبر به سنگهایی بر خوردن که روی اونها لایه ای دوده بوده.این مکانها که سنگها چینش منظمی دارن و لایه ای از دوده دارن همون آتشکده های زرتشتی بودن که بعد از ورود اسلام به ایران برای تغییر آیین و رسوم مردم و القای آموزه ها و نمادهای پرسش اسلامی بجای آموزه های زرتشتی دقیقا در محل آتشکده ها بناهایی به شکل معماری اسلامی ساخته میشده که بتونن فرهنگ اسلامی شیعی رو بجای فرهنگ ایرانی زرتشتی قالب کنن و اینگونه تونستن نظام آیینی زوری اسلام رو بجای دین قبلی ایرانیها جایگزین کنن.
و البته منکر نمیشم تعدادی ازین قبور متعلق به انسانهای وارسته و صالحی بوده که همونطور که در زمان زنده بودن منشع خیر و نیکی بودن در زمان مرگ و قرنها پس از مرگشون هم سبب اثر شفا هستن.

روستای ﺗﻠﻪ ﺳﺮ ﺍﺷﮑﻮﺭ ﺷﻮﺋﻴﻞ
ﺍﯾﻦ ﺭﻭﺳﺘﺎ ﺑﺎ ﺭﻭﺳﺘﺎﻫﺎﯼ ﺭﻭﻣﺪﺷﺖ ﻭ ﺗﻮﺳﻪ ﭼﺎﻝ
ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﺩﺭ 40 ﮐﯿﻠﻮﻣﺘﺮﯼ ﺑﺨﺶ ﺭﺣﯿﻢ ﺁﺑﺎﺩ ﻭ
55 ﮐﯿﻠﻮﻣﺘﺮﯼ ﺟﻨﻮﺏ ﻏﺮﺑﯽ ﺷﻬﺮﺳﺘﺎﻥ ﺭﻭﺩﺳﺮ ﻭﺍﻗﻊ
ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ .
ﮐﻠﻤﻪ ﺗﻠﻪ ﺳﺮ ﺍﺯ ﺩﻭ ﻗﺴﻤﺖ ﺗﻠﻪ ‏«tale ‏» ﻭ ﺳﺮ
‏« sar‏» ﺗﺸﮑﯿﻞ ﺷﺪﻩ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺯﺑﺎﻥ ﮔﯿﻠﮑﯽ ﺗﻠﻪ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﯽ
سخره ﻭ ﺳﺮ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﯽ ﺑﺎﻻﯼ ﭼﯿﺰﯼ ﺍﺳﺖ. ﺍﯾﻦ ﺭﻭﺳﺘﺎ ﺑﻮﺍﺳﻄﻪ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺩﺭ ﺑﺎﻻﯼ سخره ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﻧﺎﻡ ﻣﻌﺮﻭﻑ ﮔﺸﺘﻪ ﺍﺳﺖ.

ﻛﺸﺘﻲ ﮔﻴﻠﻪ ﻣﺮﺩﻱ ﺍﺯ ﺟﻤﻠﻪ ﻣﺴﺎﺑﻘﻪ ﺍﻱ ﺍﺳﺖ ﺳﻨﺘﻲ ﺍﺯ
ﻗﺪﻳﻢ ﺍﻻﻳﺎﻡ ﺩﺭ ﮔﻴﻼﻥ ﻣﻌﻤﻮﻝ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﻫﻨﻮﺯ ﻫﻢ ﻫﺴﺖ ﻭ
ﺩﺭ ﻗﺴﻤﺘﻲ ﺍﺯ ﻣﺎﺯﻧﺪﺭﺍﻥ ﻭﺩﺭ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻧﻘﺎﻁ ﮔﻴﻼﻥ
ﻣﺮﺳﻮﻡ ﻣﻴﺒﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﮐﺸﺘﯽ ﮔﯿﺮﺍﻥ ﺍﺷﮑﻮﺭ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺯﺑﺎﻧﺰﺩ
ﻭ ﺧﻮﺷﻨﺎﻡ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﻭ ﻗﺪﻣﺖ ﺁﻥ ﺑﻪ ﺳﺎﻟﻴﺎﻥ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ
ﺣﻤﻠﻪ ﻣﻐﻮﻝ ﺑﻪ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﻣﻴﺮﺳﺪ ،ﺩﺭ ﺍﻏﺎﺯ ﭘﻴﺪﺍﻳﺶ ﺍﻳﻦ
ﻛﺸﺘﻲ ﺷﺎﻳﺪ ﺣﺎﻟﺖ ﺗﻤﺮﻳﻨﺎﺕ ﺗﺪﺍﻓﻌﻲ ﻭ ﺗﻬﺎﺟﻤﻲ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ
ﻣﺘﺠﺎﻭﺯﺍﻥ ﺑﻪ ﻣﻨﻄﻘﻪ ﺭﺍ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﻭ ﺑﻤﺮﻭﺭ ﺯﻣﺎﻥ ﺑﺼﻮﺭﺕ
ﺣﺮﻛﺎﺕ ﻧﻤﺎﻳﺸﻲ ﺩﺭ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ ، ﻭ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺩﺭ ﻣﺮﺍﺳﻤﻬﺎ
ﻭ ﺟﺸﻨﻬﺎ ﻭ ﻓﺮﺍﻏﺖ ﺍﺯ ﻛﺎﺭ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻣﻴﺸﻮﺩ ﮐﻪ ﺩﺭ
ﺍﺷﮑﻮﺭﺍﺕ ﺑﺠﺎﯼ ﺟﺸﻦ عروسی ﺍﻣﺮﻭﺯﯼ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺻﺮﻑ ﻧﻬﺎﺭ
ﻣﺴﺎﺑﻘﻪ ﮐﺸﺘﯽ ﺑﺮﮔﺰﺍﺭ ﻣﯿﺸﺪ ﮐﻪ ﺟﺎﯾﺰﻩ ﻧﻔﺮ ﺍﻭﻝ
ﺑﺴﺘﮕﯽ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺩﺍﻣﺎﺩ ﺷﺎﻣﻞ ﮔﺎﻭ ﻧﺮ ‏(ﻭﺭﺯﺍ ‏) ، ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ
ﯾﺎ ﺟﺎﯾﺰﻩ ﻧﻘﺪﯼ ﺑﻮﺩ، ﺩﺭ ﺯﻣﺎﻥ ﺑﺮ ﮔﺰﺍﺭﻱ ﻣﺴﺎﺑﻘﺎﺕ
ﻛﺸﺘﻲ ﺍﺯ ﻃﺮﻳﻖ ﭘﻴﻚ ﺭﻭﺯ ، ﻣﺪﺕ ﻭ ﻣﺤﻞ ﻣﺴﺎﺑﻘﺎﺕ
ﻛﺸﺘﻲ ﺍﻋﻼﻡ ﻣﻴﺸﺪ ﺗﺎ ﺩﺍﻭ ﻃﻠﺒﺎﻥ ﻭ ﻣﺮﺩﺣﻀﻮﺭ ﺑﻬﻢ
ﺭﺳﺎﻧﻨﺪ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﻦ ﻣﻨﻈﻮﺭ ﻣﻨﻄﻘﻪ ﻭﺳﻴﻌﻲ ‏(ﻣﻴﺪﺍﻥ ‏)
ﻭﺳﻌﺖ ﺍﻥ ﺩﺭ ﺗﻨﺎﺳﺐ ﺑﺎ ﮔﻨﺠﺎﻳﺶ ﺗﻤﺎﺷﺎﭼﻴﺎﻥ ﺑﺎﺷﺪ ﺩﺭ
ﻧﻈﺮ ﻣﻴﮕﻴﺮﻓﺘﻨﺪ .
ﻗﺪﯾﻤﯽ ﺗﺮﯾﻦ ﺧﺒﺮﯼ ﮐﻪ ﺍﺯ ﮐﺸﺘﯽ ﮔﯿﻠﻪ ﻣﺮﺩﯼ ﺩﺭ ﻣﺘﻮﻥ
ﺗﺎﺭﯾﺨﯽ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻣﺮﺑﻮﻁ ﻣﯿﺸﻮﺩ ﺑﻪ ﻗﺮﻥ ﭼﻬﺎﺭﻡ ﻫﺠﺮﯼ
ﺩﺭ ﮐﺘﺎﺏ ” ﺍﺣﺴﻦ ﺍﻟﺘﻘﺎﺳﯿﻢ ﻓﯽ ﻣﻌﺮﻓﻪ ﺍﻻﻗﺎﻟﯿﻢ ” ﺗﺎﻟﯿﻒ
ﺍﺑﻮﻋﺒﺪﺍﻟﻠﻪ ﻣﺤﻤﺪﺑﻦ ﺍﺣﻤﺪ ﻣﻘﺪﺳﯽ .
ﮐﺸﺘﯽ ﮔﯿﺮﺍﻥ ﮐﺎﺭﮐﺸﺘﻪ ﻭ ﺁﺯﻣﻮﺩﻩ ﺑﻨﺎﻡ ”ﭘﻬﻠﻮﺍﻥ ” ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ
ﻣﯿﺸﻮﻧﺪ ﻭ ﺗﺎﺯﻩ ﮐﺎﺭﺍﻥ ﺭﺍ “ ﻧﻮﭼﻪ” ﯾﺎ “ ﺗﻨﮕﻮﻟﻪ” ﻣﯽ
ﻧﺎﻣﻨﺪ.
ﻫﺮ ﻣﻨﻄﻘﻪ ﯾﮏ ﻓﺮﺩ ﮐﻪ ﭼﻨﺪ ﭘﻬﻠﻮﺍﻥ ﺩﺍﺭﺩ ﯾﮏ ﻧﻔﺮ ﺭﺍ ﺑﻌﻨﻮﺍﻥ “ ﺳﺮﭘﻬﻠﻮﺍﻥ” ﻫﻢ ﺗﻌﯿﯿﻦ ﻣﯿﮑﻨﻨﺪ ﺳﺮ ﭘﻬﻠﻮﺍﻥ ،ﻣﯿﺪﺍﻥ ﺩﺍﺭ ﻭ ﺳﺮ ﮐﺸﺘﯽ ﻫﻢ ﻫﺴﺖ.
ﮐﺸﺘﯽ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺯﻣﺎﻥ ﺧﺎﺻﯽ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﻭ ﺑﺴﺘﮕﯽ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺳﺮ
ﭘﻬﻠﻮﺍﻧﺎﻥ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺑﺮﮔﺰﺍﺭﯼ ﻣﺴﺎﺑﻘﻪ ﺍﻋﻼﻥ
ﻋﻤﻮﻣﯽ ﻣﯿﺸﻮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﺎ ﭼﺎﭖ ﺍﻋﻼﻣﯿﻪ ﺍﻃﻼﻉ
ﺭﺳﺎﻧﯽ ﻣﯿﮕﺮﺩﺩ
ﻣﯿﺪﺍﻥ ﮐﺸﺘﯽ ﮔﯿﻠﻪ ﻣﺮﺩﯼ ﻭﺳﯿﻊ ﺍﺳﺖ ﻭ ﮐﺸﺘﯽ ﺭﻭﯼ
ﭼﻤﻦ،ﺧﺎﮎ ﺑﺮﮔﺰﺍﺭ ﻣﯿﺸﻮﺩ
ﻣﺤﻞ ﺑﺮﮔﺰﺍﺭﯼ ﻫﻢ ﺩﺭ ﺣﺎﺷﯿﻪ ﺭﻭﺳﺘﺎﻫﺎ ﯾﺎ ﺷﻬﺮﻫﺎﺳﺖ ﻭ
ﺑﻌﻀﯽ ﺍﻭﻗﺎﺕ ﻫﻢ ﺩﺭ ﻣﺮﺍﺳﻢ ﻋﺮﻭﺳﯽ ﺑﺮﮔﺰﺍﺭ ﻣﯿﺸﻮﺩ
ﮐﺸﺘﯽ ﮔﯿﻠﻪ ﻣﺮﺩﯼ ﻣﻌﻤﻮﻻ ﭼﻨﺪ ﺭﻭﺯ ﻃﻮﻝ ﻣﯿﮑﺸﺪ ﮔﺎﻫﯽ
ﺗﺎ ﯾﮑﻤﺎﻩ ﻭ ﻣﻌﻤﻮﻻ ﺭﻭﺯﻫﺎﯼ ﭘﺎﯾﺎﻧﯽ ﺍﻭﺝ ﺑﯿﺸﺘﺮﯼ ﻣﯿﮕﯿﺮﺩ
ﭼﻮﻥ ﭘﻬﻠﻮﺍﻧﺎﻥ ﻧﺎﻣﯽ ﺑﻪ ﻣﺼﺎﻑ ﻫﻢ ﻣﯿﺮﻭﻧﺪ ﮐﻪ ﻫﯿﺠﺎﻥ
ﺍﻧﮕﯿﺰﺗﺮﯾﻦ ﺑﺨﺶ ﮐﺸﺘﯽ ﮔﯿﻠﻪ ﻣﺮﺩﯼ ﺳﺖ
ﮐﺸﺘﯽ ﮔﯿﻠﻪ ﻣﺮﺩﯼ ﺑﺪﻭﻥ ﭘﯿﺮﺍﻫﻦ ﻭ ﻓﻘﻂ ﺑﺎ ﯾﮏ ﺷﻠﻮﺍﺭ
ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻣﯿﺸﻮﺩ
ﺍﯾﻦ ﺷﻠﻮﺍﺭ ﺩﺭ ﺷﮑﻞ ﺳﻨﺘﯽ ﺍﺵ ﺭﻧﮓ ﺳﯿﺎﻩ ﻭ ﺗﻨﮓ ﻭ
ﭼﺴﺒﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻧﻘﺶ ﻫﺎﯼ ﻣﺘﻔﺎﻭﺕ ﺑﺼﻮﺭﺕ ﻗﻼﺏ ﺩﻭﺯﯼ
ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ
ﻧﺎﻡ ﺍﯾﻦ ﺷﻠﻮﺍﺭ “ ﻻﺳﭙﺎﺭﻩ” ﺍﺳﺖ .ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺍﻣﺮﻭﺯﻩ ﺑﺎ ﺷﻠﻮﺍﺭ
ﻣﻌﻤﻮﻟﯽ ﻫﻢ ﮐﺸﺘﯽ ﻣﯽ ﮔﯿﺮﻧﺪ
ﺁﻏﺎﺯ ﮐﺸﺘﯽ ﮔﯿﻠﻪ ﻣﺮﺩﯼ ﺑﺎ ﻣﺮﺍﺳﻢ ”ﻧﯿﺎﯾﺶ” ﺍﺳﺖ
ﻧﯿﺎﯾﺶ ﺭﺳﻢ ﭘﻬﻠﻮﺍﻧﯽ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺭﯾﺸﻪ ﻣﻌﻨﻮﯼ ﺩﺍﺭﺩ
ﺍﺑﺘﺪﺍ ﭘﻬﻠﻮﺍﻧﺎﻥ ﻣﯿﺰﺑﺎﻥ ﺑﺮ ﻣﯽ ﺧﯿﺰﻧﺪ ﻭ ﺩﻭﺭ ﻣﯿﺪﺍﻥ ﺣﺮﮐﺖ
ﻣﯿﮑﻨﻨﺪ ﻭ ﺟﻠﻮﯼ ﻫﺮ ﺩﺳﺘﻪ ﺍﺯ ﻣﻬﻤﺎﻧﺎﻥ ﺑﻨﺎ ﺑﻪ ﺭﺳﻢ ﺍﺩﺏ
ﺭﻭﯼ ﺯﺍﻧﻮﯼ ﭼﭗ ﺧﻢ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺳﺮ ﺍﻧﮕﺸﺘﺎﻥ ﺩﺳﺖ ﺭﺍﺳﺖ
ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺎﮎ ﻣﯽ ﺭﺳﺎﻧﻨﺪ ﻭ ﻣﯽ ﺑﻮﺳﻨﺪ ﻭ ﺑﺮ ﭘﯿﺎﻧﯽ ﻣﯽ
ﺯﻧﻨﺪ
ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﺗﻤﺎﻡ ﺍﯾﻦ ﮐﺎﺭ ﭘﻬﻠﻮﺍﻧﺎﻥ ﻣﻬﻤﺎﻥ ﻫﻢ ﻣﺸﺎﺑﻪ ﺍﯾﻦ
ﮐﺎﺭ ﺭﺍ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻣﯽ ﺩﻫﻨﺪ
ﺳﭙﺲ ﻣﺮﺍﺳﻢ ﮐﺸﺘﯽ ﺁﻏﺎﺯ ﻣﯿﺸﻮﺩ ﻭ ﮐﺸﺘﯽ ﮔﯿﺮﺍﻥ ﺑﺎ
ﻭﺭﻭﺩ ﺑﻪ ﻣﯿﺪﺍﻥ ﻭ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺣﺮﮐﺎﺕ ﻧﻤﺎﯾﺸﯽ ﮐﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ
ﻧﺸﺎﻥ ﺩﻫﻨﺪﻩ ﭼﺎﻻﮐﯽ ﻭ ﻗﺪﺭﺕ ﺑﺪﻧﯽ ﺷﺎﻥ ﻫﺴﺖ
ﺩﺭﺧﻮﺍﺳﺖ ﺣﺮﯾﻒ ﻣﯿﮑﻨﻨﺪ ﻭ ﺍﮔﺮ ﻣﺎﯾﻞ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﺑﺎ ﮐﺴﯽ
ﮐﺸﺘﯽ ﺑﮕﯿﺮﻧﺪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺍﻭ ﺭﻓﺘﻪ ﻭ ﮐﻒ ﺩﺳﺖ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻫﻢ
ﻣﯿﺰﻧﻨﺪ
ﺍﮔﺮ ﺳﺮ ﭘﻬﻠﻮﺍﻥ ﺍﺟﺎﺯﻩ ﺩﺍﺩ ،ﻃﺮﻑ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻫﻢ ﺑﺎ ﺯﺩﻥ
ﮐﻒ ﺩﺳﺖ ﺍﻋﻼﻡ ﺁﻣﺎﺩﮔﯽ ﻣﯿﮑﻨﺪ
ﮐﺸﺘﯽ ﮔﯿﻠﻪ ﻣﺮﺩﯼ ﺩﺭ ﺩﻭ ﺳﺒﮏ ﻣﺘﻔﺎﻭﺕ ﺑﺮﮔﺰﺍﺭ ﻣﯿﺸﻮﺩ
ﺯﺩﻧﯽ
ﻏﯿﺮ ﺯﺩﻧﯽ
ﺩﺭ ﺳﺒﮏ “ ﺯﺩﻧﯽ” ﮐﺸﺘﯽ ﮔﯿﺮﺍﻥ ﻣﺠﺎﺯ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﺑﺎ ﻣﺸﺖ
ﺑﻪ ﺳﺮ ﺣﺮﯾﻒ ﻭ ﺑﺪﻥ ﻭﯼ ﺿﺮﺑﻪ ﺑﺰﻧﻨﺪ ﻭ ﯾﺎ ﺑﺎ ﭘﺸﺖ
ﺩﺳﺖ ﺭﻭﯼ ﺻﻮﺭﺕ ﺣﺮﯾﻒ ﺑﮑﻮﺑﻨﺪ
ﺣﺮﯾﻔﺎﻥ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺳﺒﮏ ﻣﺒﺎﺭﺯﻩ ﺣﻖ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ ﺑﻪ ﻫﻤﺪﯾﮕﺮ
ﭼﻨﮓ ﺑﺰﻧﻨﺪ
ﻭﻗﺘﯽ ﻫﻢ ﮐﻪ ﮔﻼﻭﯾﺰ ﺷﺪﻧﺪ ﺩﯾﮕﺮ ﺣﻖ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﻓﻨﻮﻥ
ﺿﺮﺑﻪ ﺭﺍ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ ﻭﻟﯽ ﺑﻪ ﻣﺤﺾ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺍﺯ ﮔﻼﻭﯾﺰ ﺷﺪﻥ
ﺧﺎﺭﺝ ﺷﻮﻧﺪ ﻃﺮﻓﯿﻦ ﻣﯿﺘﻮﺍﻧﻨﺪ ﺿﺮﺑﻪ ﺑﺰﻧﻨﺪ
ﺁﺳﯿﺒﻬﺎﯼ ﻭﺍﺭﺩﻩ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺳﺒﮏ ﮐﺸﺘﯽ ﺯﯾﺎﺩ ﺍﺳﺖ ﻭ
ﻣﻌﻤﻮﻻ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﮑﺴﺘﮕﯽ ﺑﯿﻨﯽ،ﺩﻧﺪﺍﻥ،ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻥ
ﺻﻮﺭﺕ،ﻓﮏ،ﭘﺎﺭﻩ ﺷﺪﻥ ﺍﺑﺮﻭﻫﺎ ﻭ ﺣﺘﯽ ﻣﻨﺠﺮ ﺑﻪ ﺑﯿﻬﻮﺷﯽ
ﺣﺮﯾﻒ ﻣﯿﺸﻮﺩ ﻭ ﻫﯿﭽﮑﺲ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﻣﯿﺎﻥ ﻣﻘﺼﺮ ﻧﯿﺴﺖ
ﺩﺭ ﺭﻭﺵ ”ﻏﯿﺮ ﺯﺩﻧﯽ ” ﺩﻭ ﺣﺮﯾﻒ ﻓﻘﻂ ﺍﻗﺪﺍﻡ ﺑﻪ ﮔﻼﻭﯾﺰ
ﺷﺪﻥ ﻭ ﺍﺟﺮﺍﯼ ﻓﻨﻮﻥ ﻣﯿﮑﻨﻨﺪ
ﺩﺭ ﮐﺸﺘﯽ ﮔﯿﻠﻪ ﻣﺮﺩﯼ ﻫﺮ ﻧﻘﻄﻪ ﺍﺯ ﺑﺪﻥ ﺑﻪ ﻣﺤﺾ ﺗﻤﺎﺱ
ﺑﺎ ﺧﺎﮎ ﻣﻮﺟﺐ ﺷﮑﺴﺖ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﺳﺎﺱ ﮐﺸﺘﯽ ﮔﯿﻠﻪ
ﻣﺮﺩﯼ ﺗﻌﺎﺩﻝ ﻣﯿﺒﺎﺷﺪ
ﺍﮔﺮ ﻫﺮﺩﻭ ﺣﺮﯾﻒ ﺩﺭ ﺧﺎﮎ ﺑﯿﻔﺘﻨﺪ ﺑﺎ ﻧﻈﺮ ﺩﺍﻭﺭﺍﻥ، ﺑﺮﻧﺪﻩ
ﺍﻋﻼﻡ ﻣﯿﺸﻮﺩ
ﺍﮔﺮ ﮐﺸﺘﯽ ﺯﯾﺎﺩ ﻃﻮﻻﻧﯽ ﺑﺸﻮﺩ ﺑﺎ ﻧﻈﺮ ﺩﺍﻭﺭﺍﻥ ﺑﻪ ﺩﻭ
ﮐﺸﺘﯽ ﮔﯿﺮ ﺍﺳﺘﺮﺍﺣﺖ ﺩﺍﺩﻩ ﻣﯿﺸﻮﺩ
ﺑﺮﻧﺪﻩ ﮐﺸﺘﯽ ﺑﺎ ﭘﺮﯾﺪﻥ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺗﻤﺎﺷﺎﮔﺮﺍﻥ ﻭ ﺑﺰﺭﮔﺎﻥ
ﻣﻨﻄﻘﻪ ﺍﻗﺪﺍﻡ ﺑﻪ ﺟﻤﻊ ﺁﻭﺭﯼ ﭘﻮﻝ ﻣﯿﮑﻨﺪ ﮐﻪ ﮐﻪ ﺩﺭ
ﺣﻘﯿﻘﺖ ﭘﺎﺩﺍﺵ ﻭ ﺟﺎﯾﺰﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺁﻥ” ﺩﻭﺭﺍﻥ” ﻣﯽ
ﮔﻮﯾﻨﺪ.

روستای سلکابن اشکور ﺷﻮﺋﻴﻞ
ﺍﯾﻦ ﺭﻭﺳﺘﺎ با روستاهای ﻣﺎﺯﻭﺩﺭﻩ ﻭ ﺳﺮﺍﻭﺭﺳﻮ ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﺩﺭ 41 ﮐﯿﻠﻮﻣﺘﺮﯼ ﺑﺨﺶ ﺭﺣﯿﻢ ﺁﺑﺎﺩ ﻭ 56 ﮐﯿﻠﻮﻣﺘﺮﯼ ﺟﻨﻮﺏ ﻏﺮﺑﯽ ﺷﻬﺮﺳﺘﺎﻥ ﺭﻭﺩﺳﺮ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ .
این روستا به سه قسمت تقسیم شده: سلکابن سفلی. علیا. وسطی
ﺳﻠﮑﺎﺑﻦ ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﺭﻭﺳﺘﺎﻫﺎﯼ ﻗﺪﯾﻤﯽ ﻭ ﺗﺎﺭﯾﺨﯽ ﺧﻄﻪ
ﺍﺷﮑﻮﺭﺍﺕ ﺭﺣﯿﻢ ﺁﺑﺎﺩ ﺍﺯ ﺗﻮﺍﺑﻊ ﺷﻬﺮﺳﺘﺎﻥ ﺭﻭﺩﺳﺮ ﻣﯽ
ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﺣﺪﻭﺩ 1350 ﻣﺘﺮ ﺍﺯ ﺩﺭﯾﺎ ﺍﺭﺗﻔﺎﻉ ﺩﺍﺭﺩ ﻭﺟﻮﺩ
ﺗﻮﺍﻡ ﺟﻨﮕﻞ،ﺻﺨﺮﻩ ﻭ ﺩﺷﺖ ﻫﺎﯼ ﺳﺮﺳﺒﺰ ﺍﻃﺮﺍﻑ
ﺭﻭﺳﺘﺎ،ﺍﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﯾﮕﺮ ﻣﻨﺎﻃﻖ ﺍﺷﮑﻮﺭ ﻣﺘﻤﺎﯾﺰﮐﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ .
ﺷﻐﻞ ﻣﺮﺩﻡ ﺍﯾﻦ ﺭﻭﺳﺘﺎ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺭﻭﺳﺘﺎﻫﺎﯼ ﺩﯾﮕﺮ ﺍﺷﮑﻮﺭ
ﮐﺸﺎﻭﺭﺯﯼ ﻣﯽ ﺑﺎﺷﺪ ﺍﺯ ﻣﺤﺼﻮﻻﺗﺶ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻥ ﮔﻞ
ﮔﺎﻭﺯﺑﺎﻥ، ﻓﻨﺪﻭﻕ، ﮔﺮﺩﻭ ﻭ ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ ﻟﻮﺑﯿﺎ ﻭ ﺳﺒﺰﯾﺠﺎﺕ ﺭﺍ
ﻧﺎﻡ ﺑﺮﺩ.
ﻫﻤﺎﻧﻄﻮﺭﯼ ﮐﻪ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﺷﺪ ﺍﺷﮑﻮﺭﺍﺕ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﺎ ﭘﻬﻠﻮﺍﻥ
ﻫﺎﯾﯽ ﻧﺎﻣﯽ ﺩﺭ ﻋﺮﺻﻪ ﮐﺸﺘﯽ ﮔﯿﻠﻪ ﻣﺮﺩﯼ ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪﻩ
ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺭﻭﺳﺘﺎﯼ ﺳﻠﮑﺎﺑﻦ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺣﯿﺚ ﺍﺯ ﻗﺪﯾﻢ ﺍﻻﯾﺎﻡ ﺗﺎ
ﮐﻨﻮﻥ ﺻﺎﺣﺐ ﭘﻬﻠﻮﺍﻥ ﻫﺎﯼ ﺑﺎ ﺍﺧﻼﻕ ، ﻗﻮﯼ ﻭ ﻓﻨﯽ ﺑﻮﺩﻩ
ﺍﺳﺖ
ﭘﻬﻠﻮﺍﻧﺎﻧﯽ ﻧﻈﯿﺮ : ﺟﻬﺎﻥ ﭘﻬﻠﻮﺍﻥ ﮐﺎﻇﻢ ﻋﺴﮑﺮﯼ ، ﺣﺴﯿﻦ
ﻋﺎﺑﺪﯾﻦ ﭘﻮﺭ ، ﺻﻔﺮ ﻋﻠﯿﺰﺍﺩﻩ ، ﻣﺮﺣﻮﻡ ﺍﺣﻤﺪ ﻋﻠﯿﺰﺍﺩﻩ ،
ﺣﺠﺖ ﻋﻠﯿﺰﺍﺩﻩ ، ﻋﺒﺎﺱ ﻋﻠﯿﺰﺍﺩﻩ ، ﻣﻌﺮﺍﺝ ﻋﻠﯿﺰﺍﺩﻩ ،
ﺍﺣﻤﺪ ﻋﻠﯿﺰﺍﺩﻩ ‏(ﻓﺮﺯﻧﺪ ﻣﺮﺣﻮﻡ ﺍﺣﻤﺪ ﻋﻠﯿﺰﺍﺩﻩ‏) ، ﺭﺍﻣﯿﻦ
ﻋﻠﯿﺰﺍﺩﻩ ﻭ ﮐﺸﺘﯽ ﮔﯿﺮ ﺟﻮﺍﻥ ﻭ ﺑﺎ ﺍﺳﺘﻌﺪﺍﺩ ﮐﯿﻮﺍﻥ
ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ ﻣﯿﺒﺎﺷﻨﺪ.
ﺍﺯ ﭘﻬﻠﻮﺍﻧﺎﻥ ﻧﺎﻣﯽ ﻣﻨﻄﻘﻪ ﻫﻢ ﻣﯿﺘﻮﺍﻥ ﺍﺯ : ﻗﺎﺳﻢ ﺧﺪﺍﺩﺍﺩﯼ
ﺩﺷﺘﮑﯽ ، ﮐﺸﺘﯽ ﮔﯿﺮﺍﻥ ﺍﻓﺴﺎﻧﻪ ﺍﯼ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺩﻭﻗﻮﻟﻮ
ﺯﻣﺎﻥ ﻭ ﻋﻠﯿﺠﺎﻥ ﻋﻠﯿﺰﺍﺩﻩ ﺷﻮﯾﯿﻠﯽ ، ﺳﻬﺮﺍﺏ ﺣﺴﻦ ﭘﻮﺭ
ﻃﯿﻮﻻﯾﯽ ، ﺭﻭﺡ ﺍﻟﻠﻪ ﻣﺤﻤﺪﯼ ﻟﺮﺩﻩ ، ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺻﻤﺪ ﻭ
ﺍﺳﺪ ﺧﺪﺍﺩﺍﯼ ، ﮐﺎﻣﺮﺍﻥ ﻭ ﭘﺮﻭﯾﺰ ﻗﻠﯽ ﻧﯿﺎ ، ﺳﺮﻭﺵ
ﻋﻠﯿﺰﺍﺩﻩ ﻭ .... ﻧﺎﻡ ﺑﺮﺩ.

افسانه ﮐﻮﮐﻮ ﯾﺎ ﮐﻮﮐﻪ

ﮐﻮﮐﻮ ، ﺍﻓﺴﺎﻧﻪ ﺩﺧﺘﺮ ﺑﭽﻪ ﺍﯼ ﯾﺘﯿﻢ ﺩﺭ ﮔﯿﻼﻥ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺎﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﻣﯽ ﺩﻫﺪ ﻭ ﻣﺎﺟﺮﺍﻫﺎﯾﯽ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﻣﯽ ﺑﯿﻨﺪ.
‏«ﮐﻮﮐﻮ ‏» ، ﺳﯽ ﻭ ﺩﻭ ﺳﺎﻧﺘﯽ ﻣﺘﺮ ﻗﺪ ﺩﺍﺭﺩ . ﺍﯾﻦ ﻣﻮﺟﻮﺩ ، ﺩﺧﺘﺮ ﺑﭽﻪ ﺍﯼ ﯾﺘﯿﻢ ﺍﺳﺖ، ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﺍﻓﺴﺎﻧﻪ ﻫﺎﯼ ﮔﯿﻼﻧﯽ ﻫﺎ ﺭﺍ ﭘﺮ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ.
ﻣﺸﺨﺼﻪ ﮐﻮﮐﻮ ﺩﺭ ﺍﻓﺴﺎﻧﻪ ﻫﺎ ﺑﯽ ﻣﻌﺮﻓﺘﯽ ﺍﺳﺖ ﭼﻮﻥ ﮐﻮﮐﻮﻫﺎ ﺟﻤﻌﯽ ﺑﺎ ﯾﮏ ﻣﺎﺩﻩ ﺟﻔﺖ ﮔﯿﺮﯼ ﻭ ﺳﭙﺲ ﻣﺎﺩﻩ ﺑﯿﭽﺎﺭﻩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺣﺎﻝ ﺧﻮﺩ ﺭﻫﺎ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ . ﻣﺎﺩﻩ ﺑﯽﺧﺎﻧﻤﺎﻥ ﻭ ‌ﺁﺷﯿﺎﻥ، ﻻﻧﻪ ﭘﺮﻧﺪﻩﻫﺎﯼ ﺩﯾﮕﺮﯼ ﺭﺍ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻫﺮ ﺁﺷﯿﺎﻧﻪ ﻓﻘﻂ ﯾﮏ تخم ﻣﯽﮔﺬﺍﺭﺩ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺁﻥ ﭘﺮﻧﺪﻩ ﻧﺎﭼﺎﺭ ﺍﺯ ﺗﺨﻢ ﮐﻮﮐﻮﯼ
ﻣﺎﺩﻩ ﻣﺮﺍﻗﺒﺖ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺩﻧﯿﺎ ﺑﯿﺎﺩ .
ﺍﻣﺎ ﭼﺮﺍ ﺑﯽﺁﺷﯿﺎﻥ؟ ﭼﻮﻥ ﺭﺳﻢ ﭘﺮﻧﺪﻩﻫﺎ ﺍﯾﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻧﺮﻫﺎ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﺛﺒﺎﺕ ﺗﻮﺍﻧﺎﯾﯽ ﺟﻔﺖﮔﯿﺮﯼ ﻻﻧﻪ ﺑﺴﺎﺯﻧﺪ، ﻭﻟﯽ ﺣﺎﻻ ﻭﻗﺘﯽ ﭼﻨﺪ ﭘﺮﻧﺪﻩ ﻧﺮ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﺎﺷﻨﺪ، ﻫﺮ ﮐﺪﺍﻡ ﺑﻪ ﻻﻧﻪ ﺳﺎﺯﯼ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺷﻮﺩ ﺳﺮﺵ ﮐﻼﻩ ﺭﻓﺘﻪ . ﺗﻨﺒﻠﯽ ﺑﻪ ﮐﻮﮐﻮﻫﺎ ﻫﻢ ﺳﺮﺍﯾﺖ ﮐﺮﺩﻩ.
‏«ﮐﻮﮐﻮ ﺗﯽﺗﯽ ‏» ﯾﺎ ﻫﻤﺎﻥ ﮐﻮﮐﻮﯼ ﻣﻌﺮﻭﻑ، ﺍﺯ ﺟﻤﻠﻪ ﭘﺮﻧﺪﮔﺎﻧﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺁﻭﺍﺯ ﺣﺰﻥﺍﻧﮕﯿﺰ ﻭ ﻣﻮﺯﻭﻧﺶ ﺩﺭ ﮔﯿﻼﻥ ﻣﻮﺟﺪ ﺍﻓﺴﺎﻧﻪﻫﺎﯾﯽ ﺷﺪﻩ ﮐﻪ ﺍﺯ ﮔﺬﺷﺘﻪﻫﺎﯼ ﺩﻭﺭ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺯﺑﺎﻥ ﻣﺮﺩﻡ ﺍﯾﻦ ﺩﯾﺎﺭ ﺑﻮﺩﻩ ﺩﺭ ﮔﯿﻼﻥ، ﺭﻭﺍﯾﺖﻫﺎﯼ ﻣﺨﺘﻠﻔﯽ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﭘﺮﻧﺪﻩ ﻫﺴﺖ: ﺑﻌﻀﯽﻫﺎ ﺍﯾﻦ ﭘﺮﻧﺪﻩ ﺭﺍ ﺩﺧﺘﺮﮐﯽ ﯾﺘﯿﻢ ﯾﺎ
ﻧﻮﻋﺮﻭﺳﯽ ﭘﺎﮐﺪﺍﻣﻦ ﻣﯽﺩﺍﻧﻨﺪ .
‏«ﮐﻮﮐﻮ ‏» ﺩﺧﺘﺮ ﮐﻮﭼﮑﯽ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﻣﺎﺩﺭﺵ ﺧﯿﻠﯽ ﺯﻭﺩ ﻣﯽﻣﯿﺮﺩ ﻭ ﻏﺮﺑﺖ ﻧﺒﻮﺩ ﻣﺎﺩﺭ ﺭﺍ ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ ﺑﺮﺍﯾﺶ ﭘﺮ ﻧﻤﯽﮐﻨﺪ ﻣﮕﺮ ﺳﺎﻋﺖﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﭘﺪﺭ ﺍﺳﺖ. ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻝ ﻣﺮﺩ ﺑﺎ ﺩﺧﺘﺮﺵ ﺳﺮ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﻭ ﺧﻮﺩﺵ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﺤﺒﺖ ﯾﮏ ﻫﻢﺁﺷﯿﺎﻥ ﺩﻟﺨﻮﺍﻩ ﻣﺤﺮﻭﻡ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﺎ ﮔﻮﺵ ﻭ ﮐﻨﺎﯾﻪﻫﺎ ﻭ ﺩﻟﺴﻮﺯﯼﻫﺎﯼ ﺩﯾﮕﺮﺍﻥ، ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ ﺍﺯﺩﻭﺍﺝ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﻭ ﺑﺮﺍﯼ ﺩﺧﺘﺮﺵ ﻧﺎﻣﺎﺩﺭﯼ ﻣﯽﺁﻭﺭﺩ . ﺍﻭﻟﯿﻦ ﺷﺒﯽ ﮐﻪ ﮐﻮﮐﻮ ﺑﯽﺣﻀﻮﺭ ﻭ ﻟﻄﻒ ﻣﺤﺒﺖ ﭘﺪﺭ ﺧﻮﺍﺑﯿﺪ، ﻣﺎﺩﺭﺵ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﻮﺍﺏ ﺩﯾﺪ ﮐﻪ ﻏﻤﮕﯿﻨﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﺍﻭ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽﮐﺮﺩ. ﺍﻭ ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ﭼﻨﺪ ﺑﺎﺭ ﺍﺯ ﺧﻮﺍﺏ ﭘﺮﯾﺪ ﻭ ﺑﺎﻟﺶ ﯾﺎﺩﮔﺎﺭ ﻣﺎﺩﺭﺵ ﺧﯿﺲ ﺍﺷﮏ ﺑﻮﺩ. ﮐﻮﮐﻮ ﻫﺮﮔﺰ ﺍﺯ ﻧﺎﻣﺎﺩﺭﯼ ﺑﻮﯼ
ﻣﺎﺩﺭ ﺑﻪ ﻣﺸﺎﻣﺶ ﻧﺮﺳﯿﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺑﻪ ﮐﻮﮐﻮ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺨﺖ ﻣﯽﮔﺮﻓﺖ. ﺍﻭ ﻣﯽﺩﺍﻧﺴﺖ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﻭ ﺩﻝ ﻭ ﺟﺎﻥ ﺷﻮﻫﺮﺵ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﺩﺧﺘﺮﮎ ﺍﺳﺖ. ﻋﺸﻖ ﺑﻪ ﻣﺮﺩ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻫﺮ ﺩﻭﯼ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﺷﮑﻠﯽ ﻣﺘﻔﺎﻭﺕ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﮐﺎﻣﻞ ﺑﻮﺩﻥ ﺩﺧﺘﺮ ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﻭ ﺑﺪﺗﺮ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﻓﻬﻤﯿﺪﻥ ﺍﺟﺎﻕ ﮐﻮﺭﯼ ﺯﻥ، ﺁﺗﺶ
ﺣﺴﺎﺩﺕ ﺑﻪ ﺩﺧﺘﺮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺩﻟﺶ ﺭﺍﻩ ﺩﺍﺩ .
ﮐﻮﮐﻮﯼ ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ، ﺻﻨﺪﻭﻗﯽ ﺩﺍﺷﺖ ﮐﻪ ﮐﻢﮐﻢ ﺟﻬﯿﺰﯾﻪﺍﺵ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺟﻤﻊ ﻣﯽﮐﺮﺩ ﻭ ﮐﻢﮐﻢ ﺻﻨﺪﻭﻕ ﭘﺮ ﺍﺯ ﭘﺎﺭﭼﻪ ﻭ ﺩﺳﺖ ﺩﻭﺯﯼﻫﺎ ﻭ ﮐﺎﺭﺩﺳﺘﯽﻫﺎﯼ ﻫﻨﺮﻣﻨﺪﺍﻧﻪ ﻭ ﺯﯾﺒﺎﯼ ﺩﺧﺘﺮ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺍﺯ ﺩﯾﺮﺑﺎﺯ ﺩﺭ ﺭﻭﺳﺘﺎﻫﺎﯼ ﮔﯿﻼﻥ ﺭﺳﻢ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺩﺧﺘﺮ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎ ﺩﻭﺧﺖﻭﺩﻭﺯ ﻭ ﺟﻤﻊ ﺁﻭﺭﯼ ﺟﻬﯿﺰﯾﻪ ، ﺍﺑﺮﺍﺯ ﺳﻠﯿﻘﻪ ﮐﻨﺪ ﻭ ﺑﺮﺍﯼ ﻭﺭﻭﺩ ﺑﻪ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺟﺪﯾﺪ ﺁﻣﺎﺩﻩ ﺷﻮﺩ. ﺩﺭ ﺩﻝ ﺯﻣﺴﺘﺎﻧﯽ ﺳﯿﺎﻩ ﮐﻪ ﮐﻮﮐﻮ ﺑﺮﺍﯼ ﺩﯾﺪﺍﺭ ﺧﺎﻟﻪ ﺑﻪ ﺭﻭﺳﺘﺎﯼ ﮐﻨﺎﺭﯼ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﺮﻑ
ﺭﺍﻩ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﺭﺍ ﺑﺴﺘﻪ، ﻧﺎﻣﺎﺩﺭﯼ ﻣﻬﺮﺑﺎﻥ ﻣﺸﺘﯽ ﺍﺯ ﺁﻭﯾﺰﻩﻫﺎﯼ ﻧﺨﯽ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻻﺑﻪﻻﯼ ﻟﺒﺎﺱﻫﺎ ﻭ ﺑﺎﻓﺘﻨﯽﻫﺎﯼ ﺻﻨﺪﻭﻕ ﮐﻮﮐﻮ ﮔﺬﺍﺷﺖ. ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﺯﻣﺴﺘﺎﻥ ﺑﺮﺍﯼ ﮐﻮﮐﻮ ﺧﻮﺍﺳﺘﮕﺎﺭ ﺁﻣﺪ ﻭ ﻗﺮﺍﺭ ﺷﺪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻧﻮﺭﻭﺯ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺷﻮﻫﺮ ﺑﺮﻭﺩ. ﺭﻭﺯﻫﺎﯼ ﺁﺧﺮ ﻧﺎﻣﺎﺩﺭﯼ ﺑﺎ ﮐﻮﮐﻮ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﯽ ﮐﺮﺩ ﻭ ﻣﺪﺍﻡ ﻣﺜﻞ ﮐﻮﮐﻮ ﺧﯿﺎﻝﭘﺮﺩﺍﺯﯼ ﻣﯽﮐﺮﺩ ﺍﻣﺎ ﺑﺎ ﭼﻪ ﺧﯿﺎﻻﺗﯽ؟ !
ﺩﺳﺘﻤﺎﻝ ﺭﺍ ﻧﺎﻣﺎﺩﺭﯼ ﺑﻪ ﺳﺮ ‏«ﮐﻮﮐﻮ‏» ﺑﺴﺖ، ﺣﻠﻘﻪ ﺯﺭﯾﻦ ﺭﺍ ﻋﻤﻪ ﺩﺍﻣﺎﺩ ﺩﺭ ﺍﻧﮕﺸﺘﺶ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺍﯾﻦ ﺷﮑﻞ ﺟﺸﻦ ﻧﺎﻣﺰﺩﯼ ﺑﺮﮔﺰﺍﺭ ﺷﺪ. ﺻﺒﺢ ﺑﻌﺪ ﻭﻗﺘﯽ ﮐﻮﮐﻮ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺩﺳﺘﻤﺎﻝ ﺳﺮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺻﻨﺪﻭﻕ ﺑﮕﺬﺍﺭﺩ، ﻧﺎﻣﺎﺩﺭﯼ ﺻﺪﺍﯼ ﺯﻭﺯﻩ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺩﺭﺩﻧﺎﮐﯽ ﺍﺯ
ﺑﺎﻻﺧﺎﻧﻪ ﺷﻨﯿﺪ. ﻭﻗﺘﯽ ﺭﺳﯿﺪ ﺩﯾﺪ ﮐﻮﮐﻮ ﻣﻮﭘﺮﯾﺸﺎﻥ ﻭ
ﭼﻬﺮﻩ ﺧﺮﺍﺷﯿﺪﻩ ﻭﺳﻂ ﺍﺗﺎﻕ ﻣﭽﺎﻟﻪ ﺷﺪﻩ ﻭ ﻧﺸﺴﺘﻪ .
ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰﻫﺎﯼ ﺻﻨﺪﻭﻕ ﺩﺭ ﮔﻮﺷﻪ ﻭ ﮐﻨﺎﺭ ﺍﺗﺎﻕ ﭘﺨﺶ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﻮﯼ ﻧﺎﮎ ﻭ ﺧﺰﻩ ﻭ ﺧﯿﺴﯽ ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﭘﺮ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ . ﺩﺧﺘﺮ ﮐﻪ ﺣﺎﺻﻞ ﺳﺎﻝﻫﺎ ﺗﻼﺵ ﻭ ﺍﻣﯿﺪﻭﺍﺭﯼ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺁﻥ ﻫﻤﻪ ﺁﺭﺯﻭ ﻭ ﺧﻮﺵﺧﯿﺎﻟﯽ، ﮐﺸﯿﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺑﺮ ﺑﺎﺩ ﺭﻓﺘﻪ ﻣﯽﺩﯾﺪ ﺍﺯ ﺧﺪﺍ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺭﻧﺞ ﻭ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺳﺮﺍﻓﮑﻨﺪﮔﯽ ﻭ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺧﺎﻟﯽ ﺍﺯ ﺍﻣﯿﺪ، ﺧﻼﺹ ﮐﻨﺪ . ﻫﻨﻮﺯ ﻧﺎﻣﺎﺩﺭﯼ ﮐﺎﻣﻞ ﻭﺍﺭﺩ ﺍﺗﺎﻕ ﻧﺸﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﮐﻮﮐﻮﯼ ﻗﺼﻪ ﻣﺎ ﭘﯿﭻﻭﺗﺎﺑﯽ ﺧﻮﺭﺩ ﻭ ﻟﺤﻈﻪﺍﯼ ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﭘﺮﻧﺪﻩﺍﯼ ﺯﯾﺒﺎ ﻭ ﺩﻭﺳﺖﺩﺍﺷﺘﻨﯽ ﺩﺭﺁﻣﺪ ﻭ ﭘﺮﻭﺍﺯﮐﻨﺎﻥ ﺑﻪ ﺑﺎﻻﯼ ﺩﺭﺧﺖ ﻧﺎﺭﻭﻥ ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺻﺪﺍﯾﺶ ﺭﻭﺷﻦ ﻭ ﺩﻟﻨﺸﯿﻦ ﺍﻣﺎ ﺩﺭﺩﻧﺎﮎ ﺑﻮﺩ، ﺷﺮﻭﻉ ﺑﻪ
ﺧﻮﺍﻧﺪﻥ ﮐﺮﺩ:
‏«ﮐﻮﮐﻮ، ﺑﺴﻮﺝ؛ ﮐﻮﮐﻮ، ﺑﺒﯿﺞ؛ ﮐﻮﮐﻮ،
ﺑﻨﺎﻝ‏» ‏( ﮐﻮﮐﻮ، ﺑﺴﻮﺯ؛ ﮐﻮﮐﻮ، ﺑﺮﺷﺘﻪ ﺷﻮ؛ ﮐﻮﮐﻮ،
ﺑﻨﺎﻝ‏»
ﮐﻮﮐﻮ ﭘﺮ ﻭ ﺑﺎﻟﯽ ﺯﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺳﻮﯼ ﺟﻨﮕﻞ ﺍﻧﺒﻮﻩ ﻭ ﺑﯽﺑﺮﮒ ﺭﻭﺳﺘﺎ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺯﻣﺴﺘﺎﻥ ﺳﺮﺩ ﻭ ﻏﻢﮔﺮﻓﺘﻪ ﭘﺮﻭﺍﺯ ﮐﺮﺩ ﻭ ﻧﺎﭘﺪﯾﺪ ﺷﺪ. ﻭ ﻫﻨﻮﺯﻡ ﺍین ﺻﺪﺍ ﻓﺼﻞ ﺑﻬﺎﺭ ﺍﺯ ﺟﻨﮕﻼ ﺑﻪ ﮔﻮﺵ
ﻣﯿﺮﺳﻪ ﻭ ﻗﺪﯾﻤﯽ ﻫﺎ ﺑﺮﺍﺵ ﺍﻓﺴﻮﺱ ﻣﯿﺨﻮﺭﻧﺪ ﻭ ﺩﻝ
ﻣﯿﺴﻮﺯﻭﻧﻨﺪ.