اشکور بهشت گمشده تاریخ و طبیعت

ممنون بنیامین جان ایشالا که مفید واقع شده باشه

ﻭَﺭﺯﺍ ﺟَﻨﮓ
ﺩﺭ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻫﺎﯼ ﻧﻪ ﭼﻨﺪﺍﻥ ﺩﻭﺭ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺗﺒﺎﺭ ﮐﻮﻩ ﺑﻪ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﺷﺨﻢ ﺯﺩﻥ ﺑﺎ ﮔﺎﻭﺁﻫﻦ، ﺧﺮﻣﻦ ﮐﺮﺩﻥ ﻣﺤﺼﻮﻻﺕ ﮔﻨﺪﻡ ﻭ ﺟﻮ ﻭ .. ﻭ ﺣﺘﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﻘﺎﺑﻠﻪ ﻭ ﻣﺤﺎﻓﻈﺖ ﺑﺎﻏﺎﺕ ﻭ ... ﺑﺎ ﺩﺭﻧﺪﮔﺎﻥ ﻭﺣﺸﯽ ‏( ﮔﺮﮒ ﻭ ﺧﻮﮎ ‏) ﺍﺯ ﻭﺭﺯﺍ، ‏( ﮔﺎﻭ ﻧﺮ ﺧﻮﺍﺟﻪ ﺷﺪﻩ ‏) ﺑﻬﺮﻩ ﻣﯽﮔﺮﻓﺘﻨﺪ .
ﺩﺭ ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺑﺎ ﺷﺨﻢ ﺯﺩﻥ ﺯﻣﯿﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﺮﺯ ﭘﺨﺘﮕﯽ ﻭ ﺭﻭﯾﺶ ﺭﺳﺎﻧﺪﻩ، ﺑﺎ ﺧﺮﻣﻦ ﮐﺮﺩﻥ ﺯﺍﯾﺸﯽ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺑﻪ ﻣﺤﺼﻮﻻﺕ ﮐﺸﺎﻭﺭﺯﯼ ﺩﺍﺩﻩ.
ﻭﺭﺯﺍ:
ﻭ ← ﻭﺭ ﺁﻣﺪﻥ
ﺭ ← ﺭﻭﯾﺶ
ﺯ ← ﺯﺍﯾﺶ
ﺍ ← ﺍﯾﺴﺘﺎﺩﻩ
ﻭﺭﺯﺍ = ﻭﺭ ﺁﻣﺪﻥ ﺭﻭﯾﺶ ﻭ ﺯﺍﯾﺶ ﺍﯾﺴﺘﺎﺩﻩ
ﻭﺭﺯﺍ ﺟﻨﮓ = ﻭﺭ ﺁﻣﺪﻥ ﺭﻭﯾﺶ ﻭ ﺯﺍﯾﺶ ﺍﯾﺴﺘﺎﺩﻩ ﺟﻨﮕﺠﻮﯾﺎﻥ


ﻭَﺭﺯﺍ ﺟَﻨﮓ، ﺟﻨﮕﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺷﻤﺎﻝ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﺑﯿﻦ ﮔﺎﻭﻫﺎﯼ ﻧﺮ ﺳﺎﺯﻣﺎﻥ ﺩﺍﺩﻩ ﻣﯽﺷﻮﺩ. ﺍﯾﻦ ﻣﺮﺍﺳﻢ ﻫﻢ ﺍﮐﻨﻮﻥ ﺗﻨﻬﺎ ﺩﺭ ﺍﺳﺘﺎﻧﻬﺎﯼ ﮔﯿﻼﻥ ﻭ ﻣﺎﺯﻧﺪﺭﺍﻥ ﺍﺟﺮﺍ ﻣﯽﺷﻮﺩ. ﺍﻣﺎ ﺩﺭﮔﺬﺷﺘﻪ، ﺍﯾﻦ ﻣﺮﺍﺳﻢ ﺩﺭ ﻫﻤﻪ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﻣﻌﻤﻮﻝ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﺨﺸﯽ ﺍﺯ ﺳﺮﮔﺮﻣﯿﻬﺎﯼ ﺟﺸﻨﻬﺎﯼ ﻣﺤﻠﯽ ﺭﺍ ﺩﺭ ﮐﻨﺎﺭ ﺳﺎﯾﺮ ﺑﺎﺯﯼﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩﻥ ﺣﯿﻮﺍﻧﺎﺕ ﻋﻠﯿﻪ ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ، ﺍﺯ ﺟﻤﻠﻪ ﻗﻮﭺ، ﺑﻮﻓﺎﻟﻮ، ﺷﺘﺮ، ﺳﮕﻬﺎﯼ ﻧﮕﻬﺒﺎﻥ، ﺧﺮﺱ ﻭ ... ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﻣﯽﮐﺮﺩﻧﺪ ﺗﺸﮑﯿﻞ ﻣﯽﺩﺍﺩ .
ﮔﺎﻭ ﻧﺮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﺑﺎﻥ ﮔﯿﻠﮕﯽ ﻭﺭﺯﺍ ﻣﯽﮔﻮﯾﻨﺪ . ﻭﺭﺯﺍ ﺟﻨﮓ ﺍﺯ ﮔﺬﺷﺘﻪﻫﺎﯼ ﺩﻭﺭ ﺑﻪ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﻓﺮﺍﻏﺖ ﺍﺯ ﮐﺎﺭﻫﺎﯼ ﺯﺭﺍﻋﺖ ﻭ ﮐﺸﺎﻭﺭﺯﯼ ﻭ ﻣﻨﺎﺳﺒﺘﻬﺎﯼ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺷﺪﻩﺍﺳﺖ، ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﻣﺴﺎﺑﻘﻪ ﮔﺎﻭﻫﺎﯼ ﻧﺮ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﺴﺎﺑﻘﻪ ﺣﺎﺿﺮ ﻣﯽﮐﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﯾﻨﮑﺎﺭ ﺳﯿﺮ ﺧﺎﻡ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﺎﺥﻫﺎﯼ ﮔﺎﻭ ﻣﯽ ﺯﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﺿﺮﺑﻪ ﺷﺎﺥ ﻣﻮﺛﺮﺗﺮ ﻭ ﺗﯿﺰﺗﺮ ﺷﻮﺩ . ﺻﺎﺣﺒﺎﻥ ﻭﺭﺯﺍﻫﺎ ﺩﻗﺖ ﺯﯾﺎﺩﯼ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﺣﯿﻮﺍﻧﺎﺕ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ، ﭘﺲ ﺍﺯ ﺁﺭﺍﯾﺶ ﺩﺍﺩﻥ ﻭﺭﺯﺍ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻃﻨﺎﺏ ﺩﻭﺭ ﮔﺮﺩﻥ ﺣﯿﻮﺍﻥ ﺣﻠﻘﻪ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺑﻪ ﻣﯿﺪﺍﻥ ﻣﺒﺎﺭﺯﻩ ﻣﯽﺁﻭﺭﻧﺪ ﺑﺎ ﺑﻪ ﮔﺮﺩﺵ ﺩﺭ ﺁﻭﺭﺩﻥ ﺁﻧﻬﺎ ﺣﻤﻠﻪ ﻭﺭ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ، ﻭ ﻫﻤﺪﯾﮕﺮ ﺭﺍ ﻓﺸﺎﺭ ﻣﯽﺩﻫﻨﺪ. ﮔﺎﻭﺩﺍﺭﺍﻥ ﻧﺰﺩﯾﮏ ﺁﻧﻬﺎ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻭ ﮔﺎﻭﻫﺎﯼ ﺟﻨﮕﯽ ﺭﺍ ﺑﺎﭼﻤﺎﻗﻬﺎﯼ ﮐﻠﻔﺖ ﻭ ﺿﺨﯿﻢ ﺧﻮﺩ ﺗﺤﺮﯾﮏ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ﻭ ﺟﻨﮓ ﺁﻥ ﻗﺪﺭ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺩﺍﺭﺩ ﺗﺎ ﺍﻧﮑﻪ ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﺍﻥ ﻭﺭﺯﺍﻫﺎ ﻓﺮﺍﺭ ﮐﻨﺪ، ﯾﺎ ﺑﯿﻔﺘﺪ ﻭ ﯾﺎ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺷﺪﯾﺪﺍ ﻣﺠﺮﻭﺡ ﯾﺎ ﻣﻘﺘﻮﻝ ﺷﻮﺩ .ﺍﻣﺮﻭﺯﻩ در ﺑﻌﻀﯽ ﺍﺯ ﻧﻘﺎﻁ ﮔﯿﻼﻥ ﺑﺼﻮﺭﺕ ﻣﺨﻔﯿﺎﻧﻪ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻣﯽﺷﻮﺩ .
ﻧﻤﺎﯾﺶ ﻭﺭﺯﺍ ﺟﻨﮓ ﻋﻤﺪﺗﺎً ﺩﺭ ﻧﻮﺍﺣﯽ ﺟﻠﮕﻪﺍﯼ ﮔﯿﻼﻥ ﺩﺭ ﺷﻬﺮﺳﺘﺎﻥﻫﺎﯼ ﻓﻮﻣﻦ ، ﺍﻧﺰﻟﯽ ، ﺻﻮﻣﻌﻪ ﺳﺮﺍ، ﺭﺷﺖ ، ﻻﻫﯿﺠﺎﻥ، ﺳﯿﺎﻫﮑﻞ ﻭ ﺭﻭﺩﺳﺮ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻣﯽﮔﯿﺮﺩ . ﺩﺭ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﺟﻨﮓ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺁﻣﺎﺩﮔﯽﻫﺎﯼ ﺍﻭﻟﯿﻪ، ﮔﺎﻭﻫﺎﯼ ﻧﺮ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﯼ ﻧﺒﺮﺩ ﺑﺎ ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ ﺑﻪ ﻣﯿﺪﺍﻥ ﻣﯽﻓﺮﺳﺘﻨﺪ ﻭ ﺻﺎﺣﺒﺎﻥ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﺯ ﻣﺮﺩﻡ ﭘﻮﻝ ﺟﻤﻊ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ، ﺑﺮﺧﯽ ﺑﺮﺳﺮ ﺍﯾﻦ ﺑﺎﺯﯼ ﺷﺮﻁ ﺑﻨﺪﯼ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ﮐﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﮐﺎﺭ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺗﺎ ﻣﺤﺪﻭﺩﯾﺖﻫﺎﯾﯽ ﺩﺭ ﺍﺟﺮﺍﯼ ﺍﯾﻦ ﻧﻤﺎﯾﺶ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﮔﺮﺩﺩ. ﭘﺎﯾﯿﺰ ﻭ ﺍﻭﺍﯾﻞ ﺯﻣﺴﺘﺎﻥ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﻣﻮﻗﻊ ﻭﺭﺯﺍ ﺟﻨﮓ ﺍﺳﺖ ﭼﻮﻥ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺯﻣﺎﻥ ﮔﺎﻭﻫﺎ ﺍﺯ ﻗﺪﺭﺕ ﺟﺴﻤﺎﻧﯽ ﮐﺎﻓﯽ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩﺍﺭ ﻫﺴﺘﻨﺪ .
ﺍﯾﻦ ﻧﻤﺎﯾﺶ ﻣﺤﻠﯽ ﺭﯾﺸﻪ ﺩﺭ ﺑﺎﻭﺭﻫﺎ ﻭ ﺍﻋﺘﻘﺎﺩﺍﺕ ﻣﺮﺩﻡ ﮔﯿﻼﻥ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﻭ ﺑﺎ ﻧﻮﻉ ﻧﮕﺮﺵ ﻭ ﺷﯿﻮﻩ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺍﺟﺪﺍﺩ ﻭ ﻧﯿﺎﮐﺎﻥ ﺁﻧﺎﻥ ﭘﯿﻮﻧﺪﻫﺎﯼ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﺩﺍﺭﺩ.
ﺭﻭﺯ ﻭﺭﺯﺍﺟﻨﮓ ﺑﻪ ﻋﻼﻗﻪﻣﻨﺪﺍﻥ ﺭﻭﺳﺘﺎﯾﯽ ﺍﻋﻼﻡ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ. ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﻣﻌﯿﻦ ﻫﻤﻪﯼ ﻣﺸﺘﺎﻗﺎﻥ ﺩﻭﺭ ﺗﺎ ﺩﻭﺭ ﻣﯿﺪﺍﻥ ﺟﻨﮓ ﺟﻤﻊ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ . ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺷﺮﻭﻉ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ، ﺁﻧﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﮔﺎﻭﺍﻥ ﻧﺮ ﺟﻨﮕﯽ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﮔﻔﺖﻭ ﮔﻮ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ﮐﻪ ﮐﺪﺍﻡ ﮔﺎﻭﻫﺎ ﺑﺎﻫﻢ ﺑﺠﻨﮕﻨﺪ ﻭ ﻫﺮﮐﺴﯽ ﺳﻌﯽ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﮔﺎﻭﺵ ﺑﺎ ﮔﺎﻭ ﺿﻌﯿﻒﺗﺮﯼ ﻣﻘﺎﺑﻠﻪ ﮐﻨﺪ، ﺗﺎ ﭘﯿﺮﻭﺯ ﻣﯿﺪﺍﻥ ﻭ ﺑﺮﻧﺪﻩﯼ ﺷﺮﻁ ﺑﻨﺪﯼ ﺑﺎﺷﺪ. ﺍﻓﺮﺍﺩ ﺣﺎﺿﺮ ﺩﺭ ﻣﯿﺪﺍﻥ ﺟﻨﮓ ﻫﻢ ﺭﻭﯼ ﮔﺎﻭﻫﺎﯼ ﻣﻮﺭﺩ ﻧﻈﺮﺷﺎﻥ ﺷﺮﻁ ﺑﻨﺪﯼ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ﻭ ﭘﻮﻝ ﺷﺮﻁ ﺑﻨﺪﯼ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻣﺎﻧﺖ ﻧﺰﺩ ﻓﺮﺩﯼ ﻣﻮﺭﺩ ﺍﻋﺘﻤﺎﺩ ﻗﺮﺍﺭ ﻣﯽﺩﻫﻨﺪ، ﺗﺎ ﭘﺲ ﺍﺯ ﭘﺎﯾﺎﻥ ﺟﻨﮓ، ﭘﻮﻝ ﺭﺍ ﺑﯿﻦ ﺑﺮﻧﺪﮔﺎﻥ ﺗﻘﺴﯿﻢ ﮐﻨﺪ . ﺩﻭ ﮔﺎﻭ ﻧﺮ ﺟﻨﮕﯽ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺣﺎﻟﯽﮐﻪ ﺭﯾﺴﻤﺎﻧﯽ ﺑﻪ ﮔﺮﺩﻥ ﻭ ﺷﺎﺧﺸﺎﻥ ﺑﺴﺘﻪﺍﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﯿﺪﺍﻥ ﻣﯽﺁﻭﺭﻧﺪ. ﺑﻌﺪ ﺩﻭ ﮔﺎﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻧﺰﺩﯾﮏ ﻭ ﺷﺎﺥ ﺩﺭ ﺷﺎﺥ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ. ﭘﺲ ﺍﺯ ﺷﺎﺥ ﺩﺭ ﺷﺎﺥ ﺷﺪﻥ ﮔﺎﻭﻫﺎ ﻃﻨﺎﺏ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ، ﺗﺎ ﺣﯿﻮﺍﻧﺎﺕ ﺑﺎ ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ ﺑﺠﻨﮕﻨﺪ . ﺍﻣﺮﻭﺯﻩ ﮐﻤﺘﺮ ﺍﯾﻦﮐﺎﺭ ﺭﺍ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻣﯽﺩﻫﻨﺪ. ﺍﮔﺮ ﮔﺎﻭﯼ ﺿﻤﻦ ﺟﻨﮕﯿﺪﻥ ﺑﻪ ﺣﺮﯾﻒ ﭘﺸﺖ ﮐﻨﺪ ﻭ ﻓﺮﺍﺭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻗﺮﺍﺭ ﺗﺮﺟﯿﺢ ﺩﻫﺪ ﺑﺎﺯﻧﺪﻩ ﺍﺳﺖ.
ﺩﺭ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﮔﺎﻭ ﻗﻮﯼﺗﺮ ﺳﺮ ﺩﺭ ﭘﯽ ﮔﺎﻭ ﮔﺮﯾﺰﭘﺎ ﻣﯽﮐﺮﺩ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺿﺮﺑﻪﻫﺎﯼ ﺷﺎﺥﻫﺎﯾﺶ ﺍﺯ ﭘﺎ ﺩﺭ ﻣﯽﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺧﻮﻧﯿﻦ ﻭ ﻣﺠﺮﻭﺡ ﻣﯽﮐﺮﺩ. ﺩﺭ ﭘﺎﯾﺎﻥ ﻣﺮﺍﺳﻢ، ﭘﻮﺳﺖ ﺣﯿﻮﺍﻥ ﻣﺠﺮﻭﺡ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﯽﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﮔﻮﺷﺘﺶ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﻣﺤﻞ ﻣﯽﻓﺮﻭﺧﺘﻨﺪ، ﺍﻣﺮﻭﺯﻩ ﮔﺎﻭ ﺑﺮﻧﺪﻩ ﺭﺍ ﻣﯽﮔﯿﺮﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﮔﺎﻭ ﺯﺧﻤﯽ ﻭ ﺑﺎﺯﻧﺪﻩ، ﺁﺳﯿﺒﯽ ﻭﺍﺭﺩ ﻧﮑﻨﺪ.
ﺩﺭ ﺯﻣﺎﻥ ﮔﺬﺷﺘﻪ، ﺻﺎﺣﺐ ﮔﺎﻭ ﻧﺮ ﺑﺮﻧﺪﻩ، ﻋﻼﻭﻩ ﺑﺮ ﺩﺭﯾﺎﻓﺖ ﺟﺎﯾﺰﻩ ﺷﺮﻁﺑﻨﺪﯼ، ﺍﺯ ﻣﺮﺩﻡ ﻣﯿﺪﺍﻥ ﻫﻢ ﺩﻭﺭﺍﻥ ﻣﯽﮐﺮﺩ ‏( ﺑﻪ ﺩﻭﺭ ﻣﺠﻠﺲ ﮔﺮﺩﯾﺪﻥ ﻭ ﭘﻮﻝ ﻭ ﻫﺪﺍﯾﺎﯼ ﻣﺠﻠﺴﯿﺎﻥ ﺭﺍ ﺟﻤﻊ ﮐﺮﺩﻥ ‏) ﻭ ﮔﺎﻩ ﺩﻭﺑﺎﺭ ﺩﻭﺭﺍﻥ ﻣﯽﮐﺮﺩ ﮐﻪ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﮐﻤﺘﺮ ﻣﻌﻤﻮﻝ ﻭ ﻣﺘﺪﺍﻭﻝ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﺮﻧﺪﻩ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﻫﻤﺎﻥ ﺟﺎﯾﺰﻩ ﺍﮐﺘﻔﺎ ﻣﯽﮐﻨﺪ. ﻧﻤﺎﯾﺶ “ﻭﺭﺯﺍﺟﻨﮓ” ﻫﻨﻮﺯ ﻫﻢ ﺩﺭ ﺭﻭﺳﺘﺎﻫﺎﯼ ﮔﯿﻼﻥ ﺍﺟﺮﺍ ﻣﯽﺷﻮﺩ ﻭ ﺭﻭﺳﺘﺎﯾﯿﺎﻥ ﺯﯾﺎﺩﯼ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﺑﺎﺯﯼ ﻋﻼﻗﻤﻨﺪﻧﺪ. ﻭﺭﺯﺍﺟﻨﮓ ﺍﺯ ﺟﻤﻠﻪ ﻣﺮﺍﺳﻤﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺩﺭ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﮔﺎﻩ ﺩﺭ ﻋﺮﻭﺳﯽﻫﺎ ﻧﯿﺰ ﺑﺪﻭﻥ ﺷﺮﻁ ﺑﻨﺪﯼ ﺑﺮﮔﺰﺍﺭ ﻣﯽ ﺷﺪ.
ﻗﺪﻳﻤﻰﺗﺮﻳﻦ ﺳﻨﺪ ﻣﺮﺑﻮﻁ ﺑﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﻧﻤﺎﻳﺸﻰ ﺩﺭ ﮔﻴﻼﻥ، ﻓﺮﻣﺎﻧﻰ ﺍﺳﺖ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﺮ ﺳﻨﮓ ﻣﺮﻣﺮ ﻗﻬﻮﻩﺍﻯ ﻭ ﺑﻪﺧﻂ ﻧﺴﺘﻌﻠﻴﻖ ﺑﺮ ﺍﻳﻮﺍﻥ ﻭﺭﻭﺩﻯ ﻣﺴﺠﺪ ﺟﺎﻣﻊ ﻻﻫﻴﺠﺎﻥ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺩﺳﺘﻮﺭ ﺳﻠﻄﺎﻥ ﺣﺴﻴﻦ ﺻﻔﻮﻯ ﻧﮕﺎﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. ﺍﻳﻦ ﺗﺎﺭﻳﺦ ۱۱۰۶ ﻫـ .ﻕ ﺫﮐﺮ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. ﻣﺮﺩﻡ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﺍﺯ ﮐﺒﻮﺗﺮﭘﺮﺍﻧﻲ، ﮔﺮﮒ ﺩﻭﺍﻧﻲ، ﻧﮕﻬﺪﺍﺭﻯ ﮔﺎﻭ ﻭ ﻗﻮﭺ ﻭ ﺳﺎﻳﺮ ﺣﻴﻮﺍﻧﺎﺕ ﺑﺮﺍﻯ ﺟﻨﮓ ﺑﺎ ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ ﺑﺎﺯﺩﺍﺷﺘﻪ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺑﺎﺯﻯﻫﺎ ﻣﻤﻨﻮﻉ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ.

روستای ﺟﯿﺮﮐﻞ اشکور سفلی
ﺍﯾﻦ ﺭﻭﺳﺘﺎ ﺑﺎ ﺭﻭﺳﺘﺎ ﻫﺎﯼ ﺯﻭﺭﺯﻣﻪ ﻭ ﺳﺠﯿﺮﺍﻥ ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ
ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﺩﺭ 22 ﮐﯿﻠﻮﻣﺘﺮﯼ ﺑﺨﺶ ﺭﺣﯿﻢ ﺁﺑﺎﺩ ﻭ 37 ﮐﯿﻠﻮ
ﻣﺘﺮﯼ ﺟﻨﻮﺏ ﻏﺮﺑﯽ ﺷﻬﺮﺳﺘﺎﻥ ﺭﻭﺩﺳﺮ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ .
ﺟﻮﺭﮔﺮﺩﻧﻪ ‏« jorgardene ‏» ، ﺗﻼﺑﻦ ‏«talabon ‏»
ﻭ ﮔﻮﺭﺳﺘﺎﻥ ﻫﺎﯼ ﻗﺪﯾﻤﯽ ﺟﯿﺮﮐﻞ، ﺳﯽ ﭘﺸﺖ، ﭼﺎﮎ ﻭ
ﻣﯿﺎﻥ ﺧﺎﻧﯽ ﻣﻌﺮﻭﻑ ﺑﻪ ‏«ﻗﺒﺮﮔﺮﺩﺍﻥ ‏» ﺍﺯ ﻧﻘﺎﻁ ﻗﺪﯾﻤﯽ ﻭ
ﺗﺎﺭﯾﺨﯽ ﺍﯾﻦ ﺭﻭﺳﺘﺎ ﺑﻪ ﺣﺴﺎﺏ ﻣﯽ ﺁﯾﺪ
ﺟﻮﺭﮔﺮﺩﻧﻪ ﺩﺭ ﺑﺎﻻﺗﺮﯾﻦ ﻧﻘﻄﻪ ﺧﺎﮎ ﺭﻭﺳﺘﺎ ﺟﺎﯾﯽ ﺍﺳﺖ
ﮐﻪ ﻣﻨﺘﻬﺎﺍﻟﯿﻪ ﺯﻣﯿﻦ ﻫﺎﯼ ﺯﺭﺍﻋﯽ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪﻩ ﻭ ﮐﺎﻣﻼً ﺑﻪ
ﺭﻭﺳﺘﺎﻫﺎﯼ ﻫﻤﺠﻮﺍﺭ ﺍﺷﺮﺍﻑ ﺩﺍﺭﺩ. ﻣﻨﻄﻘﻪ ﺗﻼﺑﻦ ﮐﻪ ﺩﺭ
ﺣﺎﻝ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﻏﺎﺭﯼ ﭘﯿﺪﺍﺳﺖ ﻣﺤﻞ ﺍﺳﺘﻘﺮﺍﺭ ﻭ
ﻧﮕﻬﺪﺍﺭﯼ ﺩﺍﻡ ﻣﯽ ﺑﺎﺷﺪ . ﺩﺭ ﺯﯾﺮ ﺗﻼﺑﻦ ﯾﮏ ﭼﺸﻤﻪ ﺁﺏ
ﻣﻌﺪﻧﯽ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺭﺩ ﮐﻪ ﺑﻨﺎ ﺑﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺳﺎﮐﻨﯿﻦ ﺍﯾﻦ ﺭﻭﺳﺘﺎ
ﺁﺏ ﺁﻥ ﺑﻪ ﺭﻧﮓ ﺯﺭﺩ ﻣﯽ ﺑﺎﺷﺪ
ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﮔﻮﺭﺳﺘﺎﻥ ﻗﺪﯾﻤﯽ ﺟﯿﺮﮐﻞ ﻧﮑﺘﻪ ﺣﺎﺋﺰ ﺍﻫﻤﯿﺖ
ﺍﯾﻨﺴﺖ ﮐﻪ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻝ ﻗﺒﻞ ﺩﻭ ﯾﻬﻮﺩﯼ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ
ﻫﺎﯼ ﺍﯾﺮﺝ ﻣﻠﮏ ﻭ ﻣﺤﻤﻮﺩ ﻣﺤﺒﻮﺑﯿﺎﻥ ﻣﻌﺮﻓﯽ ﮐﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ
ﺯﻣﺎﻥ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﭘﺎﺭﻩ ﺍﯼ ﺍﺯ ﮔﻮﺭ ﻫﺎﯼ ﺍﯾﻦ ﮔﻮﺭﺳﺘﺎﻥ ﺭﺍ
ﮐﻨﺪﻭ ﻭﮐﺎﻭ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﻭ ﻟﻮﺍﺯﻡ ﭘﺮﺍﺭﺯﺷﯽ ﺑﺪﺳﺖ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ
ﺑﻘﻌﻪ ﺍﯼ ﺩﺭ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺭﻭﺳﺘﺎ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺭﺩ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺑﯽ ﺑﯽ
ﺳﻠﯿﻤﻪ ﻭ ﺳﯿﺪ ﺟﻌﻔﺮ ﻣﻌﺮﻭﻑ ﻣﯽ ﺑﺎﺷﺪ ﺁﻧﭽﻪ ﮐﻪ ﺍﺯ
ﻧﺰﺩﯾﮏ ﺍﺯ ﺯﯾﺎﺭﺕ ﻧﺎﻣﻪ ﺍﯾﻦ ﺑﻘﻌﻪ ﻣﺸﺎﻫﺪﻩ ﻧﻤﻮﺩﻡ ﺍﯾﻨﺴﺖ
ﮐﻪ ﺑﯽ ﺑﯽ ﺩﺧﺘﺮ ﺍﻣﺎﻡ ﻣﻮﺳﯽ ﮐﺎﻇﻢ ‏(ﻉ ‏) ﻭ ﺳﯿﺪ ﺟﻌﻔﺮ
ﻧﯿﺰ ﺍﺯ ﻧﻮﺍﺩﮔﺎﻥ ﺍﯾﻦ ﺍﻣﺎﻡ ﻣﯽ ﺑﺎﺷﺪ. ﺧﺼﻮﺻﯿﺎﺕ ﻇﺎﻫﺮﯼ
ﺑﻘﻌﻪ ﺑﻪ ﺷﺮﺡ ﺯﯾﺮ ﺍﺳﺖ
ﺩﻭ ﺻﻨﺪﻭﻗﭽﻪ ﭼﻮﺑﯽ، ﯾﮏ ﺩﺭ ﺩﻭﻟﻨﮕﻪ ﭼﻮﺑﯽ، ﯾﮏ ﭘﻨﺠﺮﻩ
ﮐﻮﭼﮏ، ﯾﮏ ﻃﺮﻑ ﺍﯾﻮﺍﻥ، ﺍﯾﻮﺍﻥ ﺩﺍﺭﺍﯼ 6 ﺳﺘﻮﻥ، ﺑﻨﺎﯼ
ﺑﻘﻌﻪ ﺍﺯ ﺳﻨﮓ ﻭ ﺧﺸﺖ، ﺳﻘﻒ ﻟﻤﺒﻪ ﮐﻮﺑﯽ ﻭ ﺳﺮﺍﺳﺮ ﺑﺎﻡ
ﺣﻠﺒﯽ ﺍﺳﺖ.

روستای ﺧﺮﺍﺳﺎﻥ ﭘﺸﺘﻪ اشکور سفلی
ﺍﯾﻦ ﺭﻭﺳﺘﺎ ﺑﺎ ﺭﻭﺳﺘﺎ ﻫﺎﯼ ﺷﺮﻣﺪﺷﺖ ﻭ ﻋﺰﺕ ﺁﺑﺎﺩ
ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﺩﺭ 35 ﮐﯿﻠﻮﻣﺘﺮﯼ ﺑﺨﺶ ﺭﺣﯿﻢ ﺁﺑﺎﺩ ﻭ
50 ﮐﯿﻠﻮﻣﺘﺮﯼ ﺟﻨﻮﺏ ﻏﺮﺑﯽ ﺷﻬﺮﺳﺘﺎﻥ ﺭﻭﺩﺳﺮ ﻭﺍﻗﻊ
ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ
ﮐﻠﻤﻪ ‏« ﺧﺮﺍﺳﺎﻥ ﭘﺸﺘﻪ‏» ﺩﺭ ﮐﺘﺎﺏ ﻭﺟﻪ ﺗﺴﻤﯿﻪ
ﺭﻭﺳﺘﺎﻫﺎﯼ ﮔﯿﻼﻥ ﺍﺛﺮ ﻣﺮﺣﻮﻡ ﺟﻬﺎﻧﮕﯿﺮ ﺳﺮﺗﯿﭗ ﭘﻮﺭ ﺑﻪ
ﻣﻌﻨﯽ ﭘﺸﺘﻪ ﺍﯼ ﮐﻪ ﺁﺳﺘﺎﻥ ﺧﻮﺭﺷﯿﺪ ﻣﯽ ﺑﺎﺷﺪ آمده است.

نیستی آقا رضا؟!!
دلمون تنگ شده واسه نوشته هات

همینجاها هستیم عرفان جان.
یکمی سرم شلوغ بود نمیرسیدم مطلب بزارم

روستای ﺗﻮﺍﺳﺎﻧﮑﺶ اشکور سفلی
ﺍﯾﻦ ﺭﻭﺳﺘﺎ ﺑﺎ ﺭﻭﺳﺘﺎﻫﺎﯼ ﮐﺎﮐﺮﻭﺩ، ﺩﻟﯿﺠﺎﻥ ﻭ ﺑﺎﺭﮔﻪ
ﺩﺷﺖ ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﺩﺭ 41 ﮐﯿﻠﻮﻣﺘﺮﯼ ﺑﺨﺶ ﺭﺣﯿﻢ
ﺁﺑﺎﺩ ﻭ 56 ﮐﯿﻠﻮﻣﺘﺮﯼ ﺟﻨﻮﺏ ﺷﺮﻗﯽ ﺷﻬﺮﺳﺘﺎﻥ ﺭﻭﺩﺳﺮ
ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ .
ﺳﺎﮐﻨﯿﻦ ﺍﯾﻦ ﺭﻭﺳﺘﺎ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺯﻟﺰﻟﻪ ﺳﺎﻝ 1369 ﺑﺮ ﺍﺛﺮ
ﺭﺍﻧﺶ ﺯﻣﯿﻦ ﺑﻪ ﺭﻭﺳﺘﺎﯼ ﺑﺎﺭﮔﻪ ﺩﺷﺖ ﮐﻮﭺ ﮐﺮﺩﻩ ﻭ ﺍﺯ
ﺁﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﺗﺎﮐﻨﻮﻥ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ.

ﺭﻭﺳﺘﺎﯼ ﻻﻣﺸﮑﻦ ‏( ﺑﺎﻻ ﻻم بشکست ‏) اشکور سفلی
ﺍﯾﻦ ﺭﻭﺳﺘﺎ ﺑﺎ ﺭﻭﺳﺘﺎﻫﺎﯼ ﻻﻡ ﺑﺸﮑﺴﺖ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻭ ﮔﺮﻩ ﮔﻮﺍﺑﺮ ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﺩﺭ 33 ﮐﯿﻠﻮﻣﺘﺮﯼ ﺑﺨﺶ ﺭﺣﯿﻢ ﺁﺑﺎﺩ ﻭ 48 ﮐﯿﻠﻮﻣﺘﺮﯼ ﺟﻨﻮﺏ ﻏﺮﺑﯽ ﺷﻬﺮﺳﺘﺎﻥ ﺭﻭﺩﺳﺮ ﻭ ﻣﺴﯿﺮ ﺟﺎﺩﻩ ﯼ ﺭﻭﺳﺘﺎﯼ ﮔﺮﻩ ﮔﻮﺍﺑﺮ ﺑﻪ ﻣﺎﺯﯼ ﺑﻦ ﻭ ﺳﻠﺠﻪ ﭼﺎﻝ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ . ﺭﻭﺳﺘﺎﯼ ﻻﻣﺸﮑﻦ ﺟﺰﺀ ﻣﻨﻄﻘﻪ ﯼ ﺍﺷﮑﻮﺭ ﺳﻔﻠﯽ ﻣﯽ ﺑﺎﺷﺪ .
ﺭﻭﺍﯾﺖ ﺍﺳﺖ ﺩﺭ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺩﺭ ﻣﺤﻞ ﻓﻌﻠﯽ ﺭﻭﺳﺘﺎﯼ ﻻﻣﺸﮑﻦ ، ﯾﮏ ﻣﻨﻄﻘﻪ ﺍﯼ ﺑﺎ ﮔﯿﺎﻫﺎﻥ ﺟﻨﮕﻠﯽ ﻓﺮﺍﻭﺍﻥ ﺍﺯ ﺟﻤﻠﻪ ﺗﻤﻮﺵ ‏(ﺗﻤﺸﮏ‏) ﮐﻪ ﺩﺍﺭﺍﯼ ﺗﯿﻎ ﻫﺎﯼ ﻓﺮﺍﻭﺍﻧﯽ ﺍﺳﺖ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﻋﺪﻡ ﺳﮑﻮﻧﺖ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﻣﯿﺸﺪ . ﺩﺭ ﮔﻮﯾﺶ ﮔﺎﻟﺸﯽ ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﮔﯿﺎﻩ ﺗﻤﺸﮏ ﺭﺷﺪ ﮐﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺩﻭﺭ ﻫﻢ ﺑﭙﯿﭽﺪ ﺭﺍ " ﻻﻡ "ﮔﻮﯾﻨﺪ . " ﻻﻡ " ﺑﻪ ﺯﺑﺎﻥ ﻓﺎﺭﺳﯽ ﻫﻤﺎﻥ ﺟﺎﯼ ﺗﺎﺭﯾﮏ ﻭ ﻏﯿﺮ ﻗﺎﺑﻞ ﺩﺳﺘﺮﺱ ﻭ ﭘﻮﺷﯿﺪﻩ ﺍﺯ ﮔﯿﺎﻫﺎﻥ ﻭ ﺩﺭﺧﺘﭽﻪ ﻫﺎﯼ ﺗﯿﻎ ﺩﺍﺭ.ﻣﯽ ﺑﺎﺷﺪ . ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﯾﻦ ﺑﺮﺍﯼ ﺳﮑﻮﻧﺖ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪ ﮐﻪ " ﻻﻡ " ﺭﺍ ﺍﺯ ﺑﯿﻦ ﺑﺒﺮﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻗﻮﻟﯽ ﺻﻒ ﺩﺭ ﻫﻢ ﭘﯿﭽﯿﺪﻩ ﯼ " ﻻﻡ " ﺭﺍ ﺷﮑﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﺭﯾﺸﻪ ﮐﻦ ﮐﺮﺩﻧﺪ . ﻭ ﻧﻬﺎﯾﺘﺎ ﺍﯾﻦ ﺭﻭﺳﺘﺎ ﺑﻪ ﻻﻡ ﺑﺸﮑﺴﺖ ﻣﻌﺮﻭﻑ ﮔﺸﺖ ، ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﮐﻪ ﺗﻨﺎﻗﻀﯽ ﺩﺭ ﻧﻮﻉ ﮔﻮﯾﺶ ﻧﺎﻡ ﺭﻭﺳﺘﺎ ﯼ ﻻﻡ ﺑﺸﮑﺴﺖ ﺑﺎ ﻻﻣﺸﮑﻦ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ ﻭﻟﯽ ﻣﻌﻨﺎﯼ ﻫﺮ ﺩﻭ ﯾﮑﯽ ﻣﯽ ﺑﺎﺷﺪ .

روستای ﺧﻤﯿﺮ ﻣﺤﻠﻪ اشکور علیا
ﺍﯾﻦ ﺭﻭﺳﺘﺎ ﺑﺎ ﺭﻭﺳﺘﺎ ﻫﺎﯼ ﺳﺰﯾﺮﻭﺩ ، ﮐﻠﺮﻭﺩ ﻭ ﭼﮑﺮﻭﺩ ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﺩﺭ 69 ﮐﯿﻠﻮﻣﺘﺮﯼ ﺑﺨﺶ ﺭﺣﯿﻢ ﺁﺑﺎﺩ ﻭ ﺩﺭ 84 ﮐﯿﻠﻮﻣﺘﺮﯼ ﺟﻨﻮﺏ ﺷﺮﻗﯽ ﺷﻬﺮﺳﺘﺎﻥ ﺭﻭﺩﺳﺮ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺍﯾﻦ ﺭﻭﺳﺘﺎ ﻫﻤﺎﻧﻄﻮﺭ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻧﺎﻡ ﺁﻥ ﭘﯿﺪﺍﺳﺖ ﺩﺭ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻣﺤﻞ ﺳﺎﺧﺖ ﻇﺮﻭﻑ ﺳﻔﺎﻟﯽ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ .

ﺑﻪ ﺗﻮ ﮐﻪ ﻣﯽﮔﻮﻳﯽ : ﮔﻴﻠﮏ ﺑﯽ ﻏﻴﺮﺕ ﺍﺳﺖ؛
ﺑﻠﻪ ﻧﺎﺭﻓﻴﻖ، ﮔﻴﻠﮏ ﺑﯽ ﻏﻴﺮﺕ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺗﻮ ﺑﺎﻏﻴﺮﺕ .
ﺍﮔﺮ ﭼﺸﻢﮔﻴﺮ ﺑﻮﺩﻥ ﻋﻈﻤﺖ ﺳﭙﺎﻩ ﺩﻳﻠﻤﻴﺎﻥ ﺩﺭ ﺍﺭﺗﺶ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺑﺎﺳﺘﺎﻥ ﻭ ﺍﺛﺮﮔﺬﺍﺭﯼ ﺷﮕﺮﻑﺷﺎﻥ ﺩﺭ ﺷﮑﺴﺖ ﻭﺍﻟﺮﻳﻦ، ﺍﻣﭙﺮﺍﺗﻮﺭ ﺭﻭﻡ ﺑﯽ ﻏﻴﺮﺗﯽ ﺍﺳﺖ، ﮔﻴﻠﮏ ﺑﯽ ﻏﻴﺮﺕ ﺍﺳﺖ. ﺍﮔﺮ ﺩﻭ ﻭ ﻧﻴﻢ ﻗﺮﻥ ﻣﻘﺎﻭﻣﺖ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﻫﺠﻮﻡ ﺍﻋﺮﺍﺏ ﺩﺭ ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺑﻪ ﭼﻨﮓ ﺗﺎﺯﻳﺎﻥ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﺒﺎﺭﺯﻩ ﺩﻟﻴﺮﺍﻧﻪ ‏« ﻣﻮﺗﺎ ‏» ﺳﺮﺩﺍﺭ ﺩﻳﻠﻤﯽ ِ ﺳﭙﺎﻫﻴﺎﻥ ﺭﯼ ﻭ ﮔﻴﻼﻥ ﻭ ﺁﺫﺭﺑﺎﻳﺠﺎﻥ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺍﻋﺮﺍﺏ ﺑﯽ ﻏﻴﺮﺗﯽ ﺍﺳﺖ، ﮔﻴﻠﮏ ﺑﯽ ﻏﻴﺮﺕﺗﺮﻳﻦ ِ ﺑﯽ ﻏﻴﺮﺕﻫﺎﺳﺖ.
ﺍﮔﺮ ﺍﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﮐﻪ ﮔﻴﻠﮑﺎﻥ ﺑﺮﺧﻼﻑ ﺳﺎﻳﺮ ﻧﻘﺎﻁ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﮐﻪ ﺍﻏﻠﺐ ﺑﺎ ﺟﻨﮓ ﻭ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺑﻪ ﺍﺳﻼﻡ ﺭﻭ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ، ﺩﻭ ﻗﺮﻥ ﻭ ﻧﻴﻢ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻫﺠﻮﻡ ﺍﻋﺮﺍﺏ ﻭ ﺁﻥ ﻫﻢ ﺑﺎ ﻓﮑﺮ ﻭ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭ، ﺩﻳﻦ ﺍﺳﻼﻡ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻋﻠﻮﻳﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﻧﺠﺎﺕ ﺍﺯ ﺧﻠﻔﺎﯼ ﻋﺒﺎﺳﯽ ﺑﻪ ﮔﻴﻼﻥ ﭘﻨﺎﻩ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻨﺪ، ﺍﮔﺮ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﺮ ﺑﯽ ﻏﻴﺮﺗﯽ ﺍﺳﺖ، ﺧﻮﺏ ﺑﻠﻪ، ﮔﻴﻠﮏ ﺑﯽ ﻏﻴﺮﺕ ﺍﺳﺖ.
ﺍﮔﺮ ﭘﻴﺸﺘﺎﺯ ﺑﻮﺩﻥ ﺩﺭ ﻧﻬﻀﺖ ﺑﻴﺪﺍﺭﯼ ﻭ ﻣﺒﺎﺭﺯﺍﺕ ﻣﺸﺮﻭﻃﻪ ﻭ ﻓﺘﺢ ﺗﻬﺮﺍﻥ ﺩﺭ ﮐﻨﺎﺭ ﻫﻢ ﺭﺯﻣﺎﻥ ﺁﺫﺭﯼ ﻭ ﺑﺨﺘﻴﺎﺭﯼ ﺑﯽ ﻏﻴﺮﺗﯽ ﺍﺳﺖ، ﺑﯽ ﻏﻴﺮﺕﺗﺮ ﺍﺯ ﮔﻴﻠﮏ ﻭﺟﻮﺩ ﻧﺪﺍﺭﺩ .
ﻗﻮﻣﯽ ﮐﻪ ﻣﺮﺩﺵ ﻣﻴﺮﺯﺍﮐﻮﭼﮏِ ﺑﺰﺭﮒ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﺍﺯ بیم ﺑﺮﺍﺩﺭﮐﺸﯽ، ﺍﺯ ﺟﻨﮓ ﺑﺎ ﻗﺰﺍﻗﺎﻥ ﺍﻳﺮﺍﻧﯽ ﻃﻔﺮﻩ ﻣﯽ ﺭﻓﺖ ﻭ حتی ﺑﺎ ﺍﺳﻴﺮﺍﻥ ﺟﻨﮕﯽ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﺻﺤﺒﺖ ﻭ ﺍﺭﺷﺎﺩ ﻣﯽﭘﺮﺩﺍﺧﺖ ﻭ ﻫﻤﻴﻦ ﻣﻴﺮﺯﺍ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻋﻨﺎﺻﺮ ﻭﺍﺑﺴﺘﻪ ﻭ ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ ﭼﻮﻥ ﺑﺒﺮ ﻣﯽ ﻏﺮﻳﺪ ﻭ ﻗﻮﻣﯽ ﮐﻪ ﺯﻧﺶ ‏« ﻫﻴﺒﺖ ‏» ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﭘﺎﺑﻪﭘﺎﯼ ﺷﻮﻫﺮﺵ ﺷﺶ ﻟﻮﻝ ﻭ ﭘﺎﺗﺎﻭﻩ ﻣﯽﺑﺴﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺟﻨﮕﻞﻫﺎﯼ ﺳﻴﺎﻫﮑﻞ ﻭ ﺩﻳﻠﻤﺎﻥ ﻣﯽﺟﻨﮕﻴﺪ ﻭ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺩﺳﺘﮕﻴﺮﯼ ﻧﻴﺰ ﺯﻳﺮ ﺷﮑﻨﺠﻪﻫﺎﯼ ﻣﺎﻣﻮﺭﺍﻥ ﻣﺸﻴﺮﺍﻟﺪﻭﻟﻪ ﻟﺐ ﺍﺯ ﻟﺐ ﻭﺍ ﻧﻨﻤﻮﺩ، ﻗﻮﻡ ﺑﯽ ﻏﻴﺮﺗﯽ ﺑﻴﺶ ﻧﻴﺴﺖ !
ﺍﮔﺮ ﺑﻪ ﺩﻟﻴﻞ ﺍﺭﺗﺒﺎﻁ ﺑﺎ ﮐﺸﻮﺭﻫﺎﯼ ﺍﺭﻭﭘﺎﻳﯽ، ﮔﺬﺍﺭ ﺍﺯ ﻣﻨﺎﺳﺒﺎﺕ ﻋﺸﻴﺮﻩﺍﯼ ﻭ ﻗﺒﻴﻠﻪﺍﯼ ﻭ ﺣﺮﮐﺖ ﺩﺭ ﻣﺴﻴﺮ ﻣﺪﺭﻧﻴﺴﻢ ﻭ ﺻﺎﺣﺐ ﻓﮑﺮ ﺑﻮﺩﻥ ﻭ ﻧﮕﺮﺵ ﺑﯽﺗﻌﺼﺐ ﺑﻪ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﻭ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺩﻳﺪﻥ ِ ﺯﻥ، ﺑﯽ ﻏﻴﺮﺗﯽ ﺍﺳﺖ، ﮔﻴﻠﮏ ﺑﯽ ﻏﻴﺮﺕ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﮔﺮ ﺣﻴﻮﺍﻥ ﺩﻳﺪﻥ ِ ﺯﻥ ﻭ ﺧﻮﺵﺑﻴﻨﺎﻧﻪﺗﺮ، ﺿﻌﻴﻔﻪ ﻭ ﻣﻨﺰﻝ ﻭ ﺑﯽﺍﺩﺑﯽ ﻭ … ﺩﻳﺪﻥ ﺯﻥ ﻏﻴﺮﺕ ﺍﺳﺖ، ﺍﮔﺮ ﺧﺸﮏﻣﺬﻫﺒﯽ ﻭ ﺧﺸﮏﻣﻐﺰﯼ ﻭ ﮐﻮﺭ ﻭ ﺗﻌﺼﺒﯽ ﻭ ﺟَﻮﮔﻴﺮ ﺑﻮﺩﻥ ﻏﻴﺮﺕ ﺍﺳﺖ، ﺗﻮ ﺑﺎﻏﻴﺮﺕﺗﺮﻳﻦ ﺑﺎﻏﻴﺮﺗﺎﻥ ﻋﺎﻟﻤﯽ!
ﺍﮔﺮ ﺩﺭ ﮔﺮﻣﺎ ﻭ ﺳﺮﻣﺎ ﭘﺎ ﺭﺍ ﺗﺎ ﺯﻳﺮ ﺯﺍﻧﻮ ﺩﺭ ﺁﺏ ﻓﺮﻭ ﮐﺮﺩﻥ ﻭ ﺯﺍﻟﻮﻫﺎﯼ ﺑﻴﺠﺎﺭ ‏( ﺷﺎﻟﻴﺰﺍﺭ‏) ﺭﺍ ﺍﺯ ﭘﺎﯼ ﮐﻨﺪﻥ ﻭ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎﻥ ﺯﻳﺮ ﺗﻴﻎ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺩﺭﻭ ﮐﺮﺩﻥ ﻣﺤﺼﻮﻝ ﻭ ﺟﺎﻥ ﮐﻨﺪﻥ ﻭ ﭘﻴﺶﻓﺮﻭﺵ ﻭ ﭘﻴﺶﺧﻮﺭ ﮐﺮﺩﻥ ﻣﻴﻮﻩ ﺭﻭﯼ ﺩﺭﺧﺖ ﻭ ﻣﺤﺼﻮﻝ ﺭﻭﯼ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﺯ ﻓﺮﻁ ﻧﺪﺍﺭﯼ ﺑﯽ ﻏﻴﺮﺗﯽ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﮔﺮ ﺩﺭ ﺍﻧﺤﺼﺎﺭ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﺗﻤﺎﻡ ﺍﻣﮑﺎﻧﺎﺕ ﺭﻓﺎﻫﯽ ﻭ ﺗﺤﺼﻴﻠﯽ ﻭ ﺻﻨﻌﺘﯽ ﻭ ﺍﺷﺘﻐﺎﻟﯽ ﻭ ﺩﻭ ﻗﻮﺭﺕ ﻭ ﻧﻴﻢ ﺑﺎﻗﯽ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﻭ ﺍﺩﻋﺎﯼ ﻣﺴﺘﻌﺪ ﺑﻮﺩﻥ، ﻏﻴﺮﺕ ﺍﺳﺖ، ﺍﻟﺒﺘﻪ ﮐﻪ ﮔﻴﻠﮏ ﺑﯽ ﻏﻴﺮﺕ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺗﻮ ﺑﺎﻏﻴﺮﺕ .
ﺍﮔﺮ ﻣﺸﺎﺭﮐﺖِ ﺩﻭﺷﺎﺩﻭﺵ ﻭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﻣﺮﺩ ﻭ ﺯﻥ ﺩﺭ ﺗﻮﻟﻴﺪ ﻭ ﺑﺮﺍﺑﺮﯼ ﺩﺭ ﻣﺪﻳﺮﻳﺖ ﺍﻗﺘﺼﺎﺩﯼ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ، ﺑﯽ ﻏﻴﺮﺗﯽ ﺍﺳﺖ، ﺍﺯ ﮔﻴﻠﮏﻫﺎ ﺑﯽ ﻏﻴﺮﺕﺗﺮ ﻧﺨﻮﺍﻫﯽ ﻳﺎﻓﺖ. ﺍﮔﺮ ﻗﺮﻥﻫﺎ ﭘﻨﺎﻩﮔﺎﻩ ﺁﺯﺍﺩﯼﺧﻮﺍﻫﺎﻥ ﻭ ﻣﻌﺎﺭﺿﺎﻥ ﺑﺎ ﻗﺪﺭﺕﻫﺎﯼ ﺍﺳﺘﺒﺪﺍﺩﯼ ﺑﻮﺩﻥ، ﺑﯽ ﻏﻴﺮﺗﯽ ﺍﺳﺖ، ﮔﻴﻼﻥ ﮐُﻨﺎﻡ ﺑﯽ ﻏﻴﺮﺗﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﮔﺮ ﻧﻌﻞ ﻧﻤﻮﺩﻥ ﭘﺎﯼ ﻋﺎﺩﻝ ﺷﺎﻩ ‏(ﻏﺮﻳﺐﺷﺎﻩ‏) ﮔﻴﻼﻧﯽ ﻭ ﺑﻪ ﺗﻴﺮﮐﻤﺎﻥ ﺗﻴﺮﺑﺎﺭﺍﻥ ﻧﻤﻮﺩﻧﺶ ‏( ﺁﻥﭼﻪ ﮐﻪ ﺷﺎﻩ ﺻﻔﯽ ﮐﺮﺩ ‏) ﻭ ﻗﺘﻞﻋﺎﻡ ﻗﻴﺎﻡﻫﺎﯼ ﺩﻫﻘﺎﻧﯽ ﮔﻴﻼﻥ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻣﺒﺎﺭﮎ ﺷﺎﻩ ﻋﺒﺎﺱ ‏«ﮐﺒﻴﺮ!« ﻏﻴﺮﺕﺍﺳﺖ، ﺗﻮ ﻋﻴﻦ ﻏﻴﺮﺗﯽ ﻧﺎﺭﻓﻴﻖ! ﺍﮔﺮ ﻣﻬﻤﺎﻥﻧﻮﺍﺯﯼ ﻭ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﭘﻴﺶ ﻣﻬﻤﺎﻥ ﺭﻭ ﮐﺮﺩﻥ ﻭ ﻇﺮﻓﻴﺖ ﺑﺎﻻﯼ ﻓﺮﻫﻨﮕﯽ ﺩﺭ ﭘﺬﻳﺮﺵ ﻭ ﻫﻤﺰﻳﺴﺘﯽ ﺑﺎ ﻣﻬﺎﺟﺮﺍﻥ ﺍﺯ ﺍﺭﻣﻨﯽ ﻭ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺁﺫﺭﯼ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺗﺎ ﻓﺎﺭﺱ ﻭ ﺭﻭﺱ ﻭ ﺗﺮﮐﻤﻦ ﻭ … ﺑﯽ ﻏﻴﺮﺗﯽ ﺍﺳﺖ، ﭼﻪ ﮐﺴﯽ ﺑﯽ ﻏﻴﺮﺕﺗﺮ ﺍﺯ ﮔﻴﻠﮏ؟
ﻭ ﺍﻟﺒﺘﻪ، ﺁﺫﺭﯼ ﺭﺍ ﺧﺮ ﺧﻮﺍﻧﺪﻥ ﻭ ﻟُﺮ ﺭﺍ ﺑﯽﻓﺮﻫﻨﮓ ﺩﺍﻧﺴﺘﻦ ﻭ ﮔﻴﻠﮏ ﺭﺍ ﺑﯽ ﻏﻴﺮﺕ ﻧﺎﻣﻴﺪﻥ، ﺗﻨﻬﺎ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺑﺎﻏﻴﺮﺕ ﺑﺮﻣﯽﺁﻳﺪ ﮐﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﺮﮐﺰ ﻭ ﻣﺤﻮﺭ ﻫﻤﻪ ﺍﻣﻮﺭ ﻭ ﻗﻴﻢ ﻭ ﺍﺯﻣﺎﺑﻬﺘﺮﺍﻥ ﻣﯽﺩﺍﻧﯽ .
ﺍﺻﻼ ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺎﻏﻴﺮﺕ ﺑﻨﺎﻣﻨﺪ، ﺑﺎﻳﺪ ﮐﻪ ﻣﻦ ِ ﮔﻴﻠﮏ ﺭﺍ ﺑﯽ ﻏﻴﺮﺕ ﻧﺎﻣﻴﺪ...